Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Blaðsíða 104

298
Sefjanir.
IÐUNN
legar (sbr. „mér fanst ég finna til“). Mér hefir lieyrst vera
hringi, en ekki vitað með vissu, hvort svo væri. Þær hring-
ingar, setn eftirvæntingin (hugsunin uin, að komumaður
myndi bráðlega hringja) skóp í huga mér, var ekki nærri
eins greinileg og hin raunverulega hringing.
Þá skal minst nokkuð á ofsýnir eða missýnir, er sefjun
hefir valdið. Menn þykja'st oft í myrkri sjá alls konar ver-
ur, en svo sýnir það sig við nánari aðgæzlu, að vofan eða
draugurinn var ekki annað en handklæði eða skyrta, sein
hengd hafði verið út á snúru til þerris, eða eitthvað því
um líkt. Hér skal nefnt dæmi þessa:
Ég komi í heimsókn dag einn að búgarði einum skamt
frá Reykjavík. Á meðan ég sat í húsurn inni, þá beina og
spjallaði við fólkið, heyrði ég sagt, að komin væri fólks-
flutningsbifreið til staðarins, en ekki sá ég hana. Ég kvaddi
og lagði af stað gangandi heimleiðis til bæjarins. Er ég
var kominn spölkorn áleiðis, sé ég stóran hóp af fólki
nokkuð langt í burtu. Það var alt í svörtum klæðum. „Þetta
er auðvitað fólkið, sem var að koma áðan,“ hugsaði ég.
Með þá skýringu ætlaði ég að láta mér nægja, en eftir
skamma stund leit ég aftur á staðinn, sem var all-langan
spöl í burtu, og sá þá, að ekki hafði verið um svartklætt
fólk að ræða, heldur var þetta ekki annað en — hænsna-
kofi (klæddur svörtunr pappa). Þessi missýning kom af I>ví,
að hugmyndin utn fólkið var fyrir í huga tnér.
Prófessor C. Baudouin heldur því fram, að ofsjóna-sefj-
anir muni oft koma fyrir hjá börnum. Hann segir frá því,
að í bernsku hafi hann séð klukkur þjótandi í loftinu og
hringjandi, og voru þær að koma frá Rómaborg með páska-
egg handa börnunum. Honum mun hafa verið sagt það
áður, að slíkt ætti sér stað. '
Vér skulum nú minnast nokkrum orðum á tilfinninga-
sefjanir. Vér eigum að geta haft áhrif á sult eða hungur
með sefjunum. Vér erum t. d. vanir að matast á einhverj-
um tilteknum tíma, og finst oss þá oftast, að vér séum ein-
mitt þá í þörf fyrir mat. En væri oss nú sagt, að matmáls-
tíminn væri kominn, enda þótt t. d. vantaði klukkutíma á,
myndi svo fara, að oss fyndist, að nú þyritum vér matar við.
Herbert A. Parkyn, hinn nafnkunni ameriski höf., nefnir
dæmi þess í einni af bókum þeim, er ég hefi lesið eftir