Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Blaðsíða 93

IÐUNN
Stóri björninn á Senju.
287
ætlaði hann að drýgja, en það fór hrollur um hann, er
hann hugsaði til úrslita-augnabliksins, sem gat komið h
þessari nóttu, fyr en varði. Byssan var reist upp á bak:
við hurðina og starði upp í þakið svörtu, ógnandi auga.
Bóndinn — hann var þýzkur — staðnæmdist við
gluggann og horfði út yfir sléttuna og fjallið á móti.
Þarna í sikarðinu gat hann búist við að hann kæmi í
ljós, stóri björninn á Senju, eins og svört þústa með
gneistandi augum. Guð í himninum vissi, hvernig þeir
myndu gera upp sakir sínar þessa þöglu nótt. Hefði
hann bara látið ögn minna — hefði hann ekki verið
svo fífldjarfur að strengja þess heit að fella björninn
með eigin hendi. á þessu hausti og í jæssari viku! Kaup-
maðuriinn á Gillbostad, vinur hans, myndi hæðast að
honum árum saman, ef hann stæði ekki við orð sín.
Hann heyrði óljóst, að eitthvað var á ferö. Hljóðið
skýrðist og færðist nær. Þá gat guð ekki hafa heyrt
hinar heitu bænir Þjóðverjans um frest til næstu nætur.
Björninn/
Þarnia kom hann fram úr skarðinu, ofan brekkuna.
Hann fór sér að engu ótt, og það var enga hræðslu
að sjá á honum. Hann nam staðar við og við og þefaði
út í loftið — stóð þarna, svartur og digur, eins og
dökkur depill á mánalýstri jörðinni. Hann tók sig út
þarna, og það virtist liggja vel á honum.
Nóttina áður hafði hann komið í heimsókn á ná-
grannabæinn og reynt við stóru gyltuna, sem var alin
til siátrunar. Það hafði verið búist við honum. Menn-
irnir vöktu og höfðu byssur við höndina. Gildru með
sjálfskoti hafði verið komið fyrir á bentugum stað,
og þrátt fyrir það — —! Svo andhælislega hafði
tekist til, að sjálfskotið losnaði, án þess að við' það-
hefði verið komdð, og ginti veiðimennina á vettvang —