Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Blaðsíða 96

290
Stóri björninn á Senju.
iðunn
búrsveggnum einmitt með pessa viðuneign fyrir augum.
Hann svaraði engu — pað sat kökkur í hálsinum á
honum.
Bangsi kleif upp á hverfisteininn af nýju, steig aftur
jafnvægisdanz um stund, en drattaði niöur eins og
áður og rak trýnið í fjósvegginn um leið. Nú öskraði
hann.
Hann var orðinn reiður, sem von var.
Einu sinni enn steig hann — í vaxandi vonzku —
upp á petta rauða, veltandi hjól, sem leit út fyrir að-
hefði tekið að sér að vernda beljumar á Hvannási.
Einu sinni enn tvísteig hann, ruggaði og riðaði — og
eínu sinni enn--------
Hann kom niður á öxul hverfisteinsins og féll aftur
á bak með sveifina á milli fóta sér.
Öxullinn hafði hitt hann á slæmum stað og meitt
hann; hann vissi varla af sér mínútu eða svo.
En hvað alt varð hljótt!
Þjóðverjinn stakk höfðinu út um skotgluggann eins
og forvitinn fugl. Hann sá greinilega svarta loðdurginn
parna við hverfisteininn. — Alveg ljómandi skotfæri!
Ekki meira en fimtán álnir. Það rauk enn pá út um
brotinn fjósgluggann. Tunglið skein á himninum, stórt
og bjart — eða var pað nauðrakaða, kringlótta grín-
smettið á kaupmanninum á Gillbostad?
Átti hann að s-kjóta?
Já, pað átti hann að gera — og fela sál sína guðlegri
forsjón. En rétt í pví reis bangsi á fætur og gaf bræði
sinni og logandi sársauka útrás í löngu, ógurlegu öiskri,
svo Þjóðverjinn steyptist á höfuðið inn í byrgið aftur.
Svo heyrðist pungur dynkur. Þaö var hverfisteinninn,
sem björninn hafði í einu vetfangi rifið lausan og hent
langt fram á hlað.