Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Blaðsíða 42

236
Björgvin.
IÐUNN
þar mikið íhugunarefni fyrlr þann, sem er að virða
fyrir sér möguleika lífsaflsms.
Nakkru seimna hitti ég forstöðumann alls safnsins,
jarðfræðinginn próf. Kolderup. Fór hann mieð mig og
enskan jarðfræðing upp í sveit til að sýna okkur Land-
ið.. Voru það tiltakanlega góðar stundir, og slíkar, ,sem
mikil jnörf er á þeiim, seim mjög margar hafa lifað af
annari tegund; veðrið var yndislegt, landið fagurt og
fróðlegt og leiðtoginn framúrskarandi, en Englending-
urinn skemtilegur félagi og duglegur vísindamaður,
enda háskólakennari orðinn, þrátt fyriir ungan aldur;
nefni ég ekki nafn hans af þeirri einni ástæðu, að ég
er ekki viss um að fara rétt rneð það. Hinir frægu
Björgvinjarbogar voru það — j). e. bogadregnar fell'
ingar í grjótlögunum —, sem próf. Kolderup var að
sýna okkur. Þar fann dr. Hans Reusch fyrst dýraleifar
í grjótlögum, sem virtust alls ólíkleg til að hafa slíkt
að geyma, og varð þá auðið að vita um aldur jarðlaga
þessara og fá nýja og mikilsverða þekkingu á jarðsögu
Noregs. Dr. Reusch skrifaði eitthvert siinn mjög vin-
gjarnlega um rannsóknir mínar á Islandi; var hann
einn af helztu vísindamönnum í Noregi um sina daga
og veitti forstöðu jarðfræðirannsókn Noregs (Norges
geologiske Undersögelse); er hann nú dáinn, einsog
svo margir kunningjar mínir imeðal jarðfræðiinga *
ýmsum Iöndum. Hér er ekki rúm til að segja nánar frá
jarðlögum þeirn, sem próf. Kolderup var að sýna okk-
ur, en geta imá þess, til marks um breytingar þaBr>
sem þau hafa orðið fyrir, að hnullungar hafa þar flatst
út og orðið að næfurjjunnum flögum, svo að varla
’mundi í fyrstu nokkurn gruna, að flögugrjót þetta var
einusinni hnuliungaberg. Annars raan ég úr feri^
þessari sérstaklega eftir orðunum „latt att grindi“, se111