Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Blaðsíða 100

IÐUNN
Sefjanir.
(Nálega ekkert Iiefir áöur vcrið ritað á islcnzku um þessi cfni. Höf**-
undur þessarar ritgerðar skýrir hér bæði4frá áliti erlendra visindamanna
á fræöum þeim, er hér ræðir um, og einnip frá eÍRÍn athugunum.)
i.
í gömlum ævintýrum er sagt írá óskasteininum, er 'þá
náttúru hafði, að handhafi hans gat óskað sér gulls og
grænna skóga, svo að eftir gekk.
Vér nútímamenn getum fundið líkingu í þessum gömlu
ævintýrum. Þekkingin er vor óskasteinn. — Af óskastein-
inum hefi ég þessa sögu að segja: I upphafi var óskasteinn-
inn heill og óbrotinn. Þá voru allar verur guðir. En svo
vildi pað slys til, að steinninn brotnaði í ótal mola, svo að
paðan í frá hefir enginn verið alger, og verurnar breyttust
úr guðum í menn. Ætli menn að auka við þekkingu sína
og nálgast það að verða guðir, verða þeir að safna sem
ílestum af ofannefndum molum, sem dreifðir eru út um alla
heima og geima, og leggja hvern við annan — svo að úr
verði stærri heild þekkingarinnar.
En nú spyr einhver skynsamur náungi, sem alt vill vita:
Hvemig stóð á því, að sjálfur óskasteinninn klofnaði í
mola? Því hefi ég ekki öðru til að svara, en að þar hafi
fyrir komið eitt þeirra óvæntu áfalla, er stundum dynja
yfir, svo sem þá er ofviðri æðir eða eldur gýs úr iðrum
jarðar. En insta eðli þeirra áfalla eða fyrstu orsök skilur
enginn.
En þá fregn flyt ég yður af guðunum — mér birtist hún,.
þú er ég á nóttu þögulli lá á beði mínum — að þeir séu
kendi bjarnargeiigsins þegar, er skotið var riðið af.
Hann hnipraði siig saman á bak við skotsteininn og s.at
þar lengi dags, skjálfandi eins og hrísla, áður en
hann áræddi að halda áfram ferð sinni.
(Lauslega þýtt.)