Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Blaðsíða 20

214
Trúin á samfélagið.
iðunn
víðari. Um þessar prennar liöfuð-staðreyndir, sem að
öðru leyti eru náskyldar og grípa hver inn í aðra, er
ekki deilt lengur; allir viðurkenna þær. Menn greinir
að vísu á um það, hvort þessar framfarir — eða breytf
ingar, ef vér vildum heldur komast svo að orði hafi
fært imönnunum hamingju. Þá spurningu getum vér lát-
ið liggja að sinni. Það, sem þýðingu hefir í þessu sam-
bandi, er, að vér eygjum línuna í þróuninni — sjáum,
hvert stefnir.
Það ikann að líta svo út, sem sagan sýni oss stórfeld
afturköst í þróuin mannkynsiins til hærri menningar.
Sem dæmi þess hafa verið nefndar miðaldirnar í Ev-
rópu. En þetta er að miklu leyti sjónhverfing. Sant-
tímis því, að menningunni hnignaði við Miðjarðarhafið,
drógust nýir þjóðflokkar inn á menningarsviðið, og
fyrir þá var miðaldamenningin langt skref fram á leiö.
Þegar hámenning hrynur, fer henni líkt og fræi, sem
rotnar í moldinni, en sikýtur þó frjóöngum nýs lífs.
Það, semi tapast í krafti (intensitet), vinst aftur í út-
breiðslu. Því höfurn vér enga ástæðu til að óttast neitt
allsherjar-hrun. Það er að vísu hugsanlegt, að forustan
sleppi hvíta kynstofninum úr höndum og gangi yfir til
annara. En jafnvel þótt svo færi, yröi niðurstaðan
aukinn menningarþroski fyrir inannkynið í heild. Sá
virðist oss lærdómur sögunnar.
Um stefnu þróunarinnar er ekki að villast. En um
leið og vér gerum oss þetta ljóst, eygjum vér líka
köllun vora og skyldu. Hún er sú, að iLeggjast á sveif
framvindunnar — ekki að spyrna á móti. Vér sjáum.
að frá morgni lífsins til þessa dags er stefnt til æ. meirr
fullkomnunar. Með jivi er hlutverk vort gefið. Vér eig'
um með sem virkustum hætti að Ijá þróuninni lið, geta
vort til að hraða framrásinni. Með því vinnum vér oss