Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Qupperneq 12

122
Putois.
IÐUNN
afasystir mömmu. Hún notaði sér rétt þann, sem frænd-
semin gaf henni, til að krefjast þess, að pabbi og mamma
kæmu á hverjum sunnudegi til miðdegisverðar á Sælu-
völlum, og þeim leiddist þar ákaflega. Hún sagði, að
það væri heldri manna háttur, að frændfólkið borðaði
saman á sunnudögunum, og það væri ekki nema ósiðað
fólk, sem léti þessa gömlu venju undir höfuð leggjast.
Pabbi ætlaði alveg að deyja úr leiðindum á Sæluvöll-
um, og það var hörmung að sjá, hvað honum leið illa.
En frú Cornouiller sá það ekki, hún sá ekki neitt.
Mamma var kjarkbetri. Henni leið eins illa og pabba,
eða kannske ver, en samt brosti hún«.
»Konan er sköpuð til að þjást«, sagði Zoe.
»Alt, sem lifir hér í veröldinni, verður að þola þján-
ingar, Zoe. Það þýddi ekkert, þó að pabbi og mamma
neituðu að þiggja þessi hræðilegu heimboð. Vagninn
hennar frú Cornouiller kom eftir þeim klukkan tólf á
hverjum sunnudegi. Þau urðu að fara heim að Sælu-
völlum; það var skylda, sem alveg ómögulegt var að
hliðra sér hjá. Það var orðin föst regla, sem ekki var
hægt að rjúfa, nema með uppreisn. Pabbi gerði á end-
anum uppreisn, og vann þess dýran eið, að nú skyldi
hann ekki þiggja eitt einasta heimboð hjá frú Cornou-
iller framar. Hann lét mömmu um það að finna hinar
og þessar ástæður, sem hægt væri að fóðra neitanirnar
með. En til þess var ekkert gagn í mömmu. Mamma
kunni ekki að leika skrípaleik*.
»Þú ættir heldur að segja, að hún hafi ekki viljað
það, Lucien. Hún hefði getað skrökvað eins og aðrir*.
»Það er ekki hægt að neita því, að þegar hún hafði
-góðar og gildar ástæður, bar hún þær fremur fyrir sig,
en að hún færi að skrökva upp öðrum Iakari. Manstu
eftir því, Zoe, að hún sagði einu sinni, þegar við vor-