Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Blaðsíða 14

124
Pufois.
IÐUNM'
sagði: »Hvað heitir garðyrkjumaðurinn þinn, barnið mitt?«
»Putois«, svaraði mamma, án þess að hugsa sig um.
Putois hafði fengið nafn. Upp frá þeirri stundu var
hann til. Frú Cornouiller tautaði fyrir munni sér, þegar
hún fór: »Putois! Mér finst ég kannast við hann. Putois?
Putois! Víst þekki ég hann! En ég man ekki ... Hvar
á hann heima?« »Hann er daglaunamaður. Þegar ein-
hver þarf á honum að halda, er sent eftir honum, þar
sem hann er í það og það skiftið«.
»Já, datt mér ekki í hug. Þetta er flækingur, ræfill...
slæpingi. Varaðu þig á honum, barnið gott«.
Nú hafði Putois líka fengið lyndiseinkunn. •
II.
Goubin og Jean Marteau höfðu nú bæzt í hópinn,
og Bergeret skýrði umræðuefnið fyrir þeim.
»Við vorum að tala um mann, sem móðir mín inn-
leiddi í veröldina einn góðan veðurdag sem garðyrkju-
mann í Saint-Omer og gaf nafn í þokkabót. Upp frá
því var hann þar á kreiki«.
»Kæri prófessor, viljið þér ekki segja okkur það einu
sinni enn«, sagði Goubin, og þurkaði af gleraugunum
sínum.
»Með ánægju«, sagði Bergeret. »1 upphafi var enginn
garðyrkjumaður. Garðyrkjumaðurinn var ekki til. Þá
sagði móðir mín: »Garðyrkjumaðurinn kemur hingað«.
Og á sömu stundu var garðyrkjumaðurinn til. Og hann
fór á kreik«.
»Já, en prófessor góður«, spurði Goubin, hvernig gat
hann farið á kreik, úr því hann var ekki til?«
»Hann átti sér einskonar tilvist«, svaraði Bergeret.
»Þér eigið við ímyndaða tilvist«, sagði Goubin fyrir-
litlega.