Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Síða 18

128
Pufois.
IÐUNN
ekkert látið til sín heyra. »Sagðirðu honum ekki, að
hann ætti að koma, barnið gott?« — »]ú, en það er ómögu-
legt að botna í honum ...« — »0, ég þekki þessháttar
fólk. Nú veit ég alveg upp á hár, hverskonar pilíur
hann er, þessi Putois þinn. En enginn verkamaður getur
þó verið svo vitlaus að vilja ekki koma í vinnu á Sælu-
völlum. Ég hélt, að heimilið hefði ekki svo slæmt orð
á sér. Putois kemur í vinnu til mín og það fljótt, barnið
gott. Segðu mér bara, hvar hann á heima, og svo skal
ég ná í hann sjálf«. Mamma sagði, að hún vissi ekki,
hvar Putois ætti heima, að mönnum væri ókunnugt um
dvalarstað hans, að hann ætti hvorki hús né heimili.
»Ég hefi ekki séð hann síðan. Hann kærir sig víst ekki
um að láta á sér bera«. Já, var það ekki það hyggi-
legasta, sem hún gat sagt? En frú Cornouiller lagði
ekki fullkominn trúnað á það, sem mamma sagði. Hún
grunaði hana um að beita undirferli til þess að geta
verið ein um Putois, og vilja koma í veg fyrir að haft
yrði upp á honum, af því að hún væri hrædd um,
að hann yrði þá tekinn frá henni eða gerður heimlu-
frekari en áður. Og henni fanst þetta vera alt of mikil
eigingirni af mömmu. Margir þeir dómar, sem allir hafa
viðurkent og sagan staðfest, eru á álíka rökum reistir
og þessi skoðun frú Cornouiller«.
»Já, það er hverju orði sannara«, svaraði Pauline.
»Hvað er hverju orði sannara?« spurði Zoe, sem var
alveg að sofna.
»Að dómar sögunnar eru oft og tíðum vitlausir. Ég
man, að þú sagðir einu sinni, pabbi: »Það var mikill
barnaskapur af frú Roland að skjóta máli sínu undir
dóm óhlutdrægra eftirkomenda. Hún sá ekki, að úr því
að samtímamenn hennar voru svívirðilegir grasasnar, þá
myndu afkomendur þeirra líka verða svívirðilegir grasasnar«.