Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Síða 23

IÐUNN
Putois.
133
og sú stund kom, að hún gat ekki leynt hrösun sinni.
En hún harðneitaði að segja, hver hefði tælt hana.
»Hún hét Gudule«, sagði ungfrú Zoe.
»]á, hún hét Gudule, og menn héldu að langt og
klofið skegg, sem hún bar á hökunni, myndi reynast
henni örugg vörn fyrir þeim hættum, sem ástinni fylgja.
Skegg, sem óx alt í einu, verndaði jómfrúdóm hinnar
guðhræddu, heilögu meyjar, sem er verndardýrlingur
Pragborgar, en skegg, sem var talsvert komið til ára
sinna, gat þó ekki varðveitt dygðina hennar Gudule.
Frú Cornouiller lagði fast að Gudule að segja sér, hvaða
þokkapiltur hefði svift hana sakleysi hennar og léti hana
nú eiga sig. Gudule grét og sagði ekkert. Bænir og
ógnanir komu að engu haldi. Frú Cornouiller setti af
stað langa og ítarlega rannsókn. Hún spurði nágranna
sína og nábúakonur, kaupmennina og garðyrkjumanninn,
götukarlinn og lögregluna spjörunum úr af mikilli kænsku,
en komst þó ekki á minstu snoðir um sökudólginn.
Hún reyndi aftur að fá Gudule til að meðganga alt
saman. »Segðu mér, hver það er. — Það er þér fyrir
beztu*. Gudule sagði ekkert. Alt í einu rann upp ljós
fyrir frú Cornouiller: »Það er Putois!« Eldabuskan fór
að gráta og svaraði ekki. »Það er Putois! Að ég skyldi
ekki gizka á það fyr. Það er Putois! Aumingja, vesa-
lings stúlkan!«
Og frú Cornouiller hélt þeirri sannfæringu óbreyttri,
að Putois hefði gert eldabuskuna hennar vanfæra. Allir
í Saint-Omer, frá bæjárfógetanum til hundsins, sem fylgdi
ljósamanninum, þektu Gudule og körfuna hennar. Þegar
það varð hljóðbært, að Putois hefði glapið Gudule, ætl-
aði undrunin, aðdáunin og kætin í bænum engan enda
að taka. Putois var hafinn til skýjanna fyrir það, hví-
líkur voðamaður og snillingur í kvennamálum hann