Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Síða 24

134
Putois.
IÐUNN
hlyti að vera. Þrátt fyrir nauðalitlar líkur var hann
gerður að föður fimm eða sex annara barna, sem fædd-
ust þetta sama ár, enda þótt eins gott hefði verið fyrir
þau að láta það ógert, þegar litið er á, hvaða gleði þau
áttu í vændum og hvílíka ánægju þau færðu mæðrum
sínum. Meðal þeirra, sem talið var að hefðu hrasað, af
því að þær hefðu ekki getað staðist Putois, voru til-
greindar: vinnukonan hjá veitingamanninum á »Sjó-
mannakránni«, stúlka, sem kom með brauð í bæinn á
morgnana, og litla stúlkan með herðakistilinn frá Pont
Biquet. »Þvílíkt kvikindi!« æptu kerlingarnar.
Og nú voru allar ungar stúlkur í þeim háska staddar,
að geta þá og þegar fallið fyrir þessum ósýnilega satýr,
og það í bæ, þar sem stúlkurnar höfðu altaf verið still-
ingin sjálf, eftir því sem gamla fólkið sagði.
En á meðan að hann gerði allan þennan usla í bæn-
um og nágrenninu, var hann tengdur við heimili okkar
með ótal ósýnilegum böndum. Hann gekk fram hjá hlið-
inu okkar, og stundum var haldið að hann hefði klifrað
yfir múrinn kringum garðinn. Aldrei sást hann augliti til
auglitis. En sífelt vorum við að sjá skuggann hans eða
finna sporin hans eða heyra róminn hans. Oftar en einu
sinni héldum við, að við hefðum séð aftan á hann í
rökkrinu, þar sem bugða var á veginum. Hann breyttist
dálítið í augum okkar systkinanna. Hann var altaf slæmur
og hrekkjóttur, en hann fékk á sig blæ af barnslegri
einfeldni. Hann varð óraunverulegri og skáldlegri, ef ég
má svo að orði komast. Hann lenti í þeim græzkulausa
hóp, sem lifir og hrærist í barnasögunum og komst í
sveit með Jólasveinunum, Lepp og Skrepp og þess háttar
körlum. Hann var ekki vættur af því tagi, sem fléttar
saman töglin á hestunum á nóttunni; hann var reyndar
nógu glettinn til þess, en það var of lítill sveitabragur