Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Síða 51

IÐUNN
Tvær stúlkur.
161
undir rauðum hatti. Og líkt og einskonar baksýn við
þessa persónulegu efri-vör var í blóðlituðum umbúðum
líkami falinn með kúptum, þurftarfrekum vöðvum, veru-
lega þungum mjöðmum, luralegum knjám og fingrum,
sem voru alt of ruddalegir, þrátt fyrir vandláta snyrt-
ingu, já, næstum dónalegir. Hún lítur upp frá hljóðfær-
inu og brosir, þegar hún sér mig; tennur hennar hvítar
eins og í blóðþyrstu og æfintýralegu dýri.
Við könnuðumst óðar hvort við annað, því við vorum
hér hvorki einstaklingar né persónur, heldur aðeins tvær
manneskjur. Þannig eiga tvær manneskjur á hættu að
mætast, hvar sem er og hvenær sem er. Það fylgir
stundum hryliilegur unaður augnatillitum manns og konu,
sem sjást í fyrsta sinn í dag og skilja aftur á morgun
fyrir fult og alt. Maður og kona eru sitt af hvoru kyni,
— svo öldungis ótrúlegt sem það kann að virðast. Að
frádregnum persónuleika og einstaklingsnáttúru, þá heyra
þau undir einhverja tegund vísindalegrar jurtafræði, sem
er kannske í eðli sínu einskonar goðafræði, en að minsta
kosti þúsundfalt skemtilegri en sálarfræði. Það er ekki
nema yfirborð veru vorrar, sem hefir tekið á sig per-
sónulegt form. Djúpin sjálf hafa ekkert form.
— ]á, sagði hún, ég er á leið til Toronto að hitta
.piltinn minn; sko, ég hefi hring á hendinni. Hann sendi
mér fyrir fari. Var hann kannske ekki vænn?
Hún situr við hlið mér á bekk úti á þilfarinu, hvílir
vinstra arminn á öxl mér, en leggur hina hringbúnu
hönd sína í skaut mér til þess að sannfæra mig um, að
þrátt fyrir alt sé þetta kvenleg hönd, sem geymir í hreyf-
ingum sínum alla leyndardóma kveneðlisins.
— ]á, sagði ég. Þetta er bara sona hringur. Bara
sona vörumerki. Hver leggur mark á slíkt?
— Ekki ég, viðurkendi stúlkan og leit fyrst vandræða-
Iðunn XIV. 11