Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1930, Síða 55

IÐUNN
Tvær stúlkur.
165
Hún gekU fram hjá mér um morguninn klukkan átla
og steig ofan á tána á mér eins og herfylking, meðan
ég var að kveikja í vindlingi. Síðan leit hún við til þess
að gera mig dauðlega óhamingjusaman í hjarta mínu.
Hún bað ekki fyrirgefningar, heldur gretti sig til þess
að sýna mér fyrirlitningu sína.
— Villidýr! hrópaði ég, og það varð til þess, að smá-
meyjar hennar litu við og sendu mér tóninn. Hún gretti
sig æfinlega framan í mig upp frá þessu, og ég vék úr
vegi fyrir henni og hyski hennar, eins og geiíungshreiðri.
Sagan um þær skapraunir og svivirðingar, sem þessi
vitlausi krakki hefir gert mér, mundu fylla heila bók.
Samt vissi ég, að ég bar hærra hlut frá upphafi. Það
var hörð barátta. Misræmið milli hinnar hálfgerðu myndar
og þessa bráðgerva ástríðulífs var glæpsamlegt að eðli.
Hún hafði sett sér fyrir að troða mig sundur, en þegar
hið hinsta augnablik var runnið upp yfir örlög okkar á
sjónum, og við vissum, að við mundum aldrei framar
sjást að eilífu, — þá gugnaði hún, eins og aðrar konur.
Lestin, sem flutti hana burt úr lífi mínu, lagði af stað
frá Halifax 23. maí 1922, kl. 17,30 — lestin, sem flutti
mig einóðan yfir þvera álfuna tíu mínútum síðar. Leiðin
liggur til Kyrrahafsins — þangað, sem öll vötn nema
staðar. Og hún réttir báðar hendurnar í áttina til mín
gegnum vagngluggann, í því er lestin hennar mjakast af
stað. Alt í einu eru augu hennar, sem horfa á mig í
hinsta sinn, orðin að augum konunnar, hinnar einu
sönnu konu. Ég stend við gluggann minn í lestinni
hinum megin við stéttina. Þannig hverfur hún mér sýn-
um út í hið óskilda: með báðar hendur út réttar í áttina
til mín að eilífu ...
— Góðan dag.
Stúlkan, sem kysti mig, vill rétta mér höndina á ný