Kirkjuritið - 01.01.1935, Qupperneq 14

2
Ávarp ritstjóranna.
Kirkjuritift.
það kann að vera, þá verður ekki hjá því komist að
herja á heiðin tröll, sem löngu ætlu að vera orðin slein-
runnin í Ijósi trúar og vísindalegrar þekkingar. „Iiirkju-
ritið“ getur ekki leitt það lijá sér. Trúarsókn og trúar-
vörn verður að haldast þar í hendur, er þörf lcrefur.
En vopnunum skyldi beita með kærleika til mannanna
sjálfra, sem að árásinni standa. Blindni þeirra er harms-
efni, en ekki reiði og liaturs.
Þá er það einnig öllum tjóst, að þjóð vor á mí við
mikla erfiðleika að stríða eins og aðrar þjóðir, þrátt
fyrir stórkostlegar og hraðar umbætur á mörgum svið-
um og sívaxandi ytri menningu. Svo þungt farg legst á,
að ofyaxið virðist nema samtaka þjóð að lyfta því Grett-
istaki. En hvernig er varið samtökunum þeim? Um það
þarf ekki að spyrja: Ófriðar-bál og haturs æðir, og
hversu mikið gott hlýtur ekki að farast í peim eldi —
bæði siðgæði og trú. Á þessari nýju Sturlungaöld
verður kirkjan að velja sér sama hlutskifti sem forð-
um, að flytja friðarmál kristindómsins og á þann hátt
reyna að bera klæði á vopnin. Að því vill „Kirkjuritið“
vinna eftir því sem það má.
Hvað gagna allar verklegu umbæturnar, sem að er
kept, ef siðgæði þjóðarinnar hrakar — ef hún bíður tjón
á sálu sinni? Menning, sem aðeins stefnir að ytri fram-
förum, en vanrækir andlegt uppeldi og þroska hins
innra manns, er mergsogin og getur ekki leitt til gæfu.
Ef Guð gleymist, ef eitthvað annað er sett í hans stað
og hjartað gefið því, þá fer eins og stendur i þjóð-
söng vorum: Vér deyjum. „Vér deyjum, ef þú ert ei
Ijós það og líf, sem að lyftir oss duftinu frá“.
Það er fagnaðarerindi Krists síðast og fyrst, sem
„Kirkjuritið“ vill leitast við að halda á lofti. Fagnaðar-
erindið eitt getur varið jafnt sál einstaklingsins og þjóð-
arsálina því að verða hungurmorða. Það boðar þann
kærleika, sem líkt og sólin „leggur smyrzl á lífsins sár
og læknar mein og þerrar tár“. Það sýnir, að óeigin-