Kirkjuritið - 01.01.1935, Síða 17

Kirkjuritið.
SÁLMUR.
Hver græðir hin djúpu svöðusár,
er svella í mæddum barmi?
Hver þerrar hin stríðu tregatár,
er titra á vinarhvarmi?
Hver leggur oss blessað líknarár
og léttir af þungum harmi?
Vér skiljum svo lítið lífsins rök
og lendum svo oft í myrkri.
Vér fálmum sem börn. Oss fatast tök
og föðurliönd sleppum styrkri.
Hún leitar vor þó í þyngstri sök,
er þörf er á samúð virkri.
Ó, spyrjum ei lengur. Leggjum alt
svo ljúflega’ í drottins hendur!
Þótt oft sé hér kalt og yndið valt
oss opinn Guðs faðmur stendur.
Ó, flýjum í hann, ef finst oss kalt,
er fennir um lífsins strendur!
Guðs hönd græðir dýpstu svöðusár,
er svella í mæddum barmi.
Guðs liönd þerrar stríðust tregatár,
sem titra á vinarhvarmi.
Guðs liönd leggur hlessað liknarár
og léttir af þungum harmi!
Vald. V. Snævarr.