Kirkjuritið - 01.01.1935, Qupperneq 25

KirkjuritiíS.
Oxfordhreyfingin nýja.
13
man hefir ferðast um hnöttinn með stórum flokki og í
hverju landi, sem þeir hafa starfað, hefir hreyfingin
eignast styrktarmenn og fylgjendur. Ilún nær nú meira
og minna austan frá Japan og vestur að Kyrrahafi, sunn-
an frá Eyjaálfu og lil Norðurlanda, eða m. ö. o. hún á
stöðvar í öllum heimsálfum í um 50 þjóðlöndum, þar
á meðal 13 hér í álfu. Fylgismenn hennar eru af öllum
stéttum, en hve margir, veit enginn, því að hún er ekki
sértrúarflokkur, heldur þiggur liðveizlu allra kristinna
manna, livað sem trúarskoðunum þeirra kann að líða.
Hún hefir livorki félagatal né liirðir um skipulag, held-
ur vill blása lífsanda kristindómsins í mannlífið, svo að
það læknist.En svo mikið mun mega telja víst, að á
hverju ári bætist við fylgismannaflokkinn hundruð og
þúsundir. Ef til vill er saga Oxfordhreyfingarinnar nýju
í aldarfjórðung glegsta dæmi vorra tíma um vaxtar-
magn mustarðskornsins, er verður að feiknarstóru tré
og breiðir greinar víðar og víðar um heim. Og að sama
skapi vex stórhugurinn. Mun hann hafa komið hvað
skýrast fram á síðasta alþjóðamótinu í Oxford í sumar,
sem leið, er þúsundir manna streymdu til. „Það er heil-
agur andi“, seg'ja þeir, „sem hefir vakið hreyfinguna og
stjórnar lienni. Ekkert mun verða oss um megn, er vér
vinnum í krafti hans“. Einn aðahnaður þeirra í Oxford,
Kenarthon Twitchell komst svo að orði um verkefni
hreyfingarinnar og markmið:
„Yér viljum gjörhreytingu á sviði félagsmálanna.
Fyrir oss vakir að reisa þar alt úr rústum og byggja á
vilja Guðs. Vér föllumst á sannleikann forna, að mann-
eðlinu verði breytt, og nú er unnið að því i fjölmörgum
löndum. Eigingirni og ótti verða að víkja fyrir mætti
Jesú Krists. Æskan fyllist eldmóti og löngun til að
vinna afreksverk. Karlar og konur fórna lífi sínu og
horfa ekki til annara launa en þeirra að vita, að þau
eru á þeirri leið, sem ein mun liggja út úr raununum og
hörmungunum. Alheimsborgarar mynda alþjóðasamtök