Kirkjuritið - 01.01.1935, Qupperneq 34

22
Benjamin Kristjánsson:
KirkjuritiS.
horfur, atvinnuleysi, stjórnarbyltingar, verðfall og liall-
æri. — En mér finst mannkynið svo oft í barátlu sinni
við hina ytri örðugleika og annmarka líkjast þeim, sem
fljúgast á við skuggánn sinn og sjá í honum draug, þar
sem draugurinn er í raun og veru i þeim sjálfum. Hin-
ir ytri örðugleikar: Ófriðartíðindi, atvinnuleysi og fá-
tækt eru i raun og veru ekkert annað en skuggi af
hinum innri örðugleikum þeirra: skilningsleysi, van-
þekking og ágirnd, öfund og fjandskap. Ekki svo að
skilja, að þetta hljóti að hitta livern mann í beinu hlut-
falli við það, sem hann liefir hrotið af sér, því að marg-
ur er krossfestur og píndur fyrir annara syndir, heldur
þannig, að mannkynið í lieild lilýtur að uppskera það
eitt, sem það sáir til. — Allir atburðir liljóta uppruna-
lega að koma innanað úr sál mannanna og vera
ófullkomnir fyrir þá sök, að mennirnir eru enn ekki
farnir að lifa fullkomnu lífi andlega. — Þeir lifa í tim-
amim, en ekki eilifðinni og störf þeirra og Iíf eru eftir
sama mælikvarða grunn og ófullkomin, sem hugsánir
þeirra, skilningur og tilfinningar eru grunnar og lmndn-
ar við hverfula hluti.
Þessvegna ríður okkur mest af öllu á að skilja það,
að tíminn er líf sálarinnar og að eilífðin er í ennþá
dýpra skilningi líf hennar og að vér getum þessvegna
aldrei yfirstigið örðugleikana, nema með því, að hverfa
inn í eilífðina, ekki með því að deyja, heldur með þvi
að fara að lifa fullkomnu lífi.
Tíminn, hversu endalaus sem hann er, getur þó aldrei
orðið eilífur, fyr en vér lærum að gera hvert augnablik
eilift — en það getur aðeins orðið með því, að hlaða það
af krafti, kærleika, hugsun, viti og starfi — í einu orði
sagt — þróttmiklu lífi, sem eitl felur hið eilífa eðli í sér.
Starfið er vegurinn, hinn þröngi vegur um hinmaríki,
eins og Jesús orðaði það. Ef allir hlutir horfa nú illa
eða ógiftusamlega bæði fyrir oss sjálfum sem einstakl-
ingum og fyrir þjóðfélögunum (en úr því gerum vér þó