Kirkjuritið - 01.01.1935, Qupperneq 37

Kirkjuritið.
Sólarsýn.
25
Vér erum oft ör á að gera nýjárs ákvarðanir, en vér
erum venjulegast jafnfljót að brjóta þær og láta þær
sér til skammar verða. Þetta kemur af því, að vér höf-
um ekki dug í oss að leggja lífið við. Vér höfum ekki
þennan næma skilning forfeðra vorra á því, að líf vort
hlýtur að liggja við, að vér drýgjum þær dáðir, er vér
einu sinni komum auga á, að oss sæmir að gera og ber
að gera. Því að hver sem lækkar seglin fær ekki að
eins við það óvirðing og vantraust á sjálfum sér, heldur
tapar einiiig við það þeirri dýpstu gleði, sem lífið getur
gefið, þeirri gleði, að vinna sitt ýtrasta og komast með
því í samband við eilífðina í sál sinni og skynja með
því þann óumræðilega fögnuð, sem alt annað verður
að dufti og ösku í samanburði við.
Enda þótt enginn vafi leiki á því, að forfeður vorir
liafi oft stigið á lilut réttlætisins, jafnvel þegar þeir
hugðust að vinna hin mestu drengskaparverk — þá
hafa þeir þó áreiðanlega að sumu leyti haft meiri
reynslu af eilífu lífi en vér — af því að þeir lögðu jafn-
ah líf sitt að veði við afrekum sínum og gátu eigi armað.
Þetta er það, sem vér þurfum að læra af þeim. Ef
vér viljum nálgast fortjald eilífðarinnar, þá getum vér
Það ekki með öðru móti en því, að gefa liverju augna-
bliki eilíft gildi með störfum vorum, heitstrengdum til
hins ýtrasta. Og með því móti umbreytum vér eigi að
erns vorum innra manni til góðs, heldur einnig öllum
Þeinr ytri táknum, sem renna yfir himin sögunnar, þeim
láknum, sem ægja oss óhamingju og feigðarspám í
byrjun hvers árs og láta sérhvert ár drukna í blóði og
böhnóði.
Allir tímanlegir hlutir lrverfa og breytast. Mennirnir
s.lalfir fölna eins og gras, eins og ritningin segir, og eng-
'hn skyldi rmdrast það, þótt vor ytri maður lirörni, því
að jafnvel himnarnir hrynja í rúst í fylling tímans —
solkerfin slokkna og eyðast og jörðin visnar upp eins
°g strá.