Kirkjuritið - 01.01.1935, Side 66

54
Hljóðar stundir.
Kirkjuritið.
venjulega út á undan altarisgöngu og skírn, jió að gott
væri að eiga jjá í kirkjunni hljóða stund.
Náttúran veitir mikla hjálp. Óvíða geta menn eins
heyrt rödd Guðs, 'ef jieir hafa eyru til þess og hafa van-
ist jjví. Hæfileikinn til Jtess vex hjá ýmsum með aldrin-
um. Menn verða hógværir.
Svö eru j)að allir trúmálafundirnir. Er það rétt að
hafa jjessi miklu ræðuhöld? Varðar mestu um orðin?
Væri ekki unt að koma Jtví svo fyrir, að menn ættu sam-
an hljóðar hátíðisstundir og gætu livílst, er j)eir vildu,
fengið sér göngu, sökl sér niður í djúpa íhugun, lesið
og átt góðar samræður við aðra?
Hljóð stund er að vísu tvíeggjað sverð fyrir nútíma-
menn. Hún er viðkvæm og brothætl í óvönum höndum.
Margir menn verða agndofa og falla i stafi ó hljóðum
stimdum. Hugsanirnar komast allar á ringulreið. Ein-
veran vekur þeim óró, af J)ví að j)á brestur æfingu og
vana á að færa sér liana í nyt. Hér er lilutverk fyrir
presta og leikmenn, að kenna hverir öðrum að l)iðjast
fyrir í svefnhúsinu. Öruggust og dýpst er sú kyrð, sem
vér getum öðlast i hugskoti sjálfra vor. Reistu j)ér helgi-
dóm hið innra. Reyndu j)rátt fyrir amstur og annríki,
óró og leiðindi að eiga friðaðan blett í sál j)inni, J)ar
sem þú getur altaf verið á bæn. Þótt þú sért þar aðeins
sekúndur — þótt J)ú getir aðeins rent augum til Guðs,
J)ó muntu fá svölun. Það mun verða erfitt að ryðja
veginn. En J)egar liann er ruddur, J)á munt J)ú ofl fara
hann. Göfugur tilfinningarmaður verður að eiga sitt
musteri, sem liann getur horfið til, til J)ess að finna
sjálfan sig og eilift upphaf sitt. Reyndu að hyggja J)að,
revndu það með J)oIgæði, og J>að mun takast.
Vér þörfnumst kjarngóðrar andans fæðu lil J)ess að
fullnægja þeim kröfum, sem gjörðar eru til vor sem lif-
andi, starfsamra manna. Ein helzta andans fæðan er
kju-látar stundir. Þær láta eilífðaru])psprettur streyma
til vor. Þær leiða oss nær Guði.