Kirkjuritið - 01.12.1935, Síða 10

404
Jón Auftuns:
Kirkjuritið.
að koma auga á það regindjúp, sem aðskilur afstöðu
lians til mannlegs lífs og' þá afstöðu, sem nú er.að verða
tízka á sviði bókmeiita og lífsskoðunar mikils þorra
manna. E'n á þessa leið hlýtur óhjákvæmilega að fara,
þegar einstaklingarnir glata þeirri háleitu liugsjón um
itelgi lífsins, sem Kristur kom i heiminn til þess að boða,
liann, sem með sínu eigin flekklausa og heilaga lífi og
með kenningu sinni og dauða varði öllum stundum til
Jtess, að reyna að láta mennina finna til þess, að líf
þeirra væri heilög Guðs gjöf og að það væri því hið
versta guðlast að svívirða það og saurga. Það er þessi
hugsun, sem liggur til grundvallar fyrir því, sem einna
fegurst og einfaldast hefir verið sagt á íslenzka tungu
um lielgi mannlegs lífs: „Það verður i bók þess svo
varlega að skrifa, sem veikur er fæddur og' stutt á að
lifa“. Og liversvegna hvetur skáldið til þessarar miklu
varúðar? Auðvilað vegna þess, að lífið er heilagt i marg-
breytni þess í gleði og sorgum, og lán eða lánleysi lífs
vors er undir þvi komið, livort vér virðum þessa lielgi
eða ekki. Boðskapur Krists er lcnýjandi kall til mann-
anna um að riða með varúð á veraldarál, svo að hvert
það spor, sem eftir er skihð, sé verðugt þeim, sem eru
Guðs hörn, börn liins heilaga föður, og systkini manns-
so4J„rins, sem í jötunni fæddist liina lieilögu nótt.
Með varúð og djúpum innri liljóðleika eigum vér að
ganga inn um dyrnar að musteri sorgarinnar, hvort
sem Guð reisir það musteri í hreysi eða í höll, því að
sorg' vor er lieilög. „Sorgin“, segir einn frægasti rithöf-
undur vorrar aldar, „er lieilög, hún er sakramenti, sem
vér ættum að veila viðtöku með knéfalli“. Því ber þeim,
sem Guðs börn eru, að ganga hljóðlega að dyrum hins
mikla helgidóms.
En ekki ber oss síður að ganga hægt um gleðinnar
dyr. Sorgum mannanna fylgir jafnan sú alvara, sem
brynjar þær gegn guðlausri grimd og ruddaskap, en get-
ur nokkur talið þau tár, sem af því hafa hlotist, liversu