Kirkjuritið - 01.12.1935, Side 16

410
Benjamín Kristjánsson:
KirkjuritiS.
liimnanna. Hinn átti enga lotningu en aðeins ágirnd á
peninga og þessvegna sá hann ekkert annað en það, hvern-
ig hægast mundi vera að spilla þessari fegurð og græða
fé á.
Þannig er háttað um afstöðu svo margra manna gagn-
vart trúarbrögðunum. Þeir staðnæmast ekki einu sinni
til að rökræða um það, hvort þau séu nokkurs virði. Það
liefir aldrei runnið upp í huga þeirra nokkur dagsbrún
af hugmynd um það, livað trúarbrögðin í rauninni eru.
Þeir iiafa aldrei séð, ekki einu sinni í hillingum, for-
tjald þeirrar opinherunar, sem trúin sviftir frá sýn
þeirra manna, sem lotninguna hafa öðlast i sál sína. Og
þessvegna lifa þeir, eins og timburkaupmaðurinn, í öðr-
um heimi og sjá aldrei nema ömurlegustu úthverfu lilut-
anna. Þeir sjá aðeins veröld dauðans og moldarinnar,
en ekki veröld lífsins og draumanna. Þess vegna ger-
ast þeir lífinu fjandsamlegir og setjast í sæti háðgjarnra,
til þess að svala friðlausri sál sinni.
— Vér þurfum ekki annað en að fletta upp i Nýja
testamentinu til að sjá, hversu gersamlega þessi afstaða
er frábrugðin afstöðu Jesú Krists til lífsins. Þó að hann
væri stundum livassorður, þá fyrirleit hann þó aldrei
mennina sjálfa. Ilann trúði á þá, jafnvel hversu djúpt
sem þeir voru fallnir. Honuni liefði aldrei komið til
liugar, að tala um það við lærisveina sína, þegar hann
var á ferðum sínum umhverfis Galileuvatnið, eða þeg-
ar hann ferðaðist suður til Jerusalem og gisti í Betaníu,
Iiversu nauða þýðingarlaust og ómerkilegt lífið væri á
svona stað. Hann liafði vafalaust glögt auga fyrir öllu
því, sem áfátt var i fari mannanna og honum virtust
margir þeirra vera eins og týndir synir. En honum datt
aldrei í hug að fyrirlila þá fyrir það. Hann var sann-
færður um það, að köllun sín lægi i því, að leiða þá
til réttara veg'ar, sem vilst höfðu út á refilstigu óham-
ingjunnar, og hann trúði því, að það væri liægt og að
það væri þess virði.