Kirkjuritið - 01.12.1935, Page 17

Kirkjuritið.
Hið fagra land vonanna.
411
En því aðeins trúði liann þessn, að hann var fullviss
um það, að sami kærleikurinn, sem hann fann i brjósti
sínu, logaði einnig í hjarta tilverunnar, þess alvalds,
sem er skapari alls og' faðir, og þessvegna var hann viss
um, að í mönnunum hlyti að lokum að verða sigursæll
sá viljinn, sem verkaði til góðs.
Jesús bar meiri lotningu fyrir lífinu en samtímamenn
lians, af því að hann trúði því, að Guð lífsins væri meiri
en liann sjálfur. Hann sá sýnir, sem aðrir sáu ekki.
Hann sá guðsríkið, sem var að koma. Innan skamms
nnmdu allir sameinast i bróðurlegu samfélagi, eins og
Guðs elskuð börn i einu ríki. Alt hið illa og ófullkomna
mundi hverfa á braut. Gleði og fögnuður mundi ríkja.
Líkar sýnir sá Móse. Hann öðlaðist skyndilega þá hug-
tnynd, að Guð sé góður og vilji leiða börn sín burt frá
þrældómshúsinu og inn í fyrirheitið land fagnaðarins.
Þessi sannfæring verður svo sterk, traust hans á Guði
svo mikið, að liann tekst sjálfur erindi Guðs á hendur.
Hann sér liandleiðslu Guðs i öllum hlutum. Hann sér
allsstaðar Ijómann af nærveru hins lifanda Guðs. Eins
og eldstólpi fylgdi hann ísraelslýð um nætur, en eins
og skýstólpi um daga. Jafnvel í þyrnirunninum sér
hann drotlin hersveitanna lifa og lirærast. Jörðin verð-
ur fyrir honum að heilagri jörð og hann finnur, að hann
er ekki sjálfs sin þjónn eingöngu heldur þjónn drott-
ins.
Þetta er afstaða lotningarinnar gagnvart lífinu: Til-
finningin fyrir því fyrst og fremst, að lífið er miklu
meira og voldugra en vér erum sjálf. Því næst tilfinn-
ingin fyrir því, að vér erum ekki aðeins vorir eigin
þjónar; vor æðsta vegsemd er fólgin i því, að þjóna
lífinu, þessari óendanlegu, dularfullu tilveru, sem vér
vitum hvorki upphafið eða endinn á, né til hvers er
ákvörðuð — en vér trúum, að sé ákvörðuð af guðdóm-
legu ráði til meiri dýrðar en oss er enn þá auðið að
skilja.