Kirkjuritið - 01.12.1935, Qupperneq 19

Kirkjuritið. Hið fagra land vonanna. 413
Yér skulum nú taka hið sama dæmi, sem ég hóf mál
mitt á:
Ef Móse hefði aldrei trúað því, að vitrunin hjá Hó-
rebsfjalli væri frá Guði, mundi hann aldrei hafa leitt
Israelslýð burt frá Egiptalandi. Þjóðin mundi hafa vesl-
ast þar upp í þrældómi og' hörmung. Móse liefði aldrei
orðið heimsfrægur maður fyrir lietjudáð og viturleik.
Riki Gyðinga mundi aldrei hafa verið stofnað. Sálmar
Davíðs mundu aldrei liafa verið ortir.
Á svona miklu getur það oltið, hvort einn máður
trúir eða ekki! Áhrifin af trú eins manns geta orðið svo
víðtæk og' óyfirsjáanleg, að þau gerbreyta ekki aðeins
lífi hans sjálfs, heldur einnig lífi óteljandi kynslóða —
lífi niargra þjóða. —
En afleiðingarnar af trúleysi eins manns er auðveld-
ara að reikna út:
Maður, sem engu trúir, mun áreiðanlega ekki bjarga
neinni þjóð. Hann bjargar ekki sjálfum sér. Hann gerir
sig að hláþræði i lífsvef þeirrar kynslóðar, sem liann
lifir með og að brostnum lilekk, þar sem heill skvldi
vera.
Afstaða lotningarinnar gagnvart lífinu er ein og hin
sama og afstaða trúarinnar. Sumir mundu segja, að
margur vísindamaðurinn trúi litlu um lífið, en hafi þó
reynst lífinu og sínu samfélagi nýtur. Þetta er ekki rétt
skoðun. Enginn hefir orðið mikill vísindamaður, nema
því að eins, að hann liafi borið djúpa lotningu fyrir
leyndardómum tilverunnar og mikla trú á óendanlega
dýrð lífsins og óendanlega möguleika þess. Og þó að
menn geri sér það ef til vill ekki ljóst, þá liefir þessi
trú öll einkenni sannrar Guðstrúar og er henni í raun
og veru ekkert frábrugðin, þótt nöfnin sé önnur, sem
menn nota yfir hugtökin. Og það skiftir minstu, því að
árangurinn er hinn sami: Óbugandi starf þeirra og löng-
un til að notfæra möguleika lífsins mannkyninu til
góðs. —