Kirkjuritið - 01.12.1935, Side 31

Kirkjuritið.
Oxfordhreyfingin.
425
ung og trúargleði. Það var sameiginleg neyð, sem réði fundi
okkar og lagði okkur spurninguna á varir: Er það Oxfordhreyf-
ingin, sem Guð æ'tlar að nota til viðreisnar kirkjunni, sem við
erum settir til að þjóna?“ Um sumarið, 10 fyrstu dagana í júlí,
var mót i Hindsgavl á Fjóni. Þar voru nokkurir prestar og um
200 leikmenn af öllum stéttum, 10 Norðmenn. Menn sögðu ein-
arðlega frá trúarreynslu sinni og talsverður „Oxfordblær" var
yfir. Ýmsir fleiri fundir voru haldnir og smá Oxfordflokkar
urðu til. í einum þeirra var Fuglsang-Damgaard yfirbiskup
dönsku kirkjunnar. Áhuginn fór sívaxandi, flokkunum fjölgaði
og menn voru óðfúsir til að hlýða á erindi, þar sem sagt var
frá hreyfingunni. En mest áhrif höfðu á fólkið fréttirnar, sem
fóru að berast frá Noregi.
Hambro, forseti Stórþingsins, hafði kynst hreyfingunni i
Genf og beðið foringja hennar Frank Buchman að koma til
Noregs. Buchman kom 1. nóvember 1934 við tuttugasta mann.
Þeir höfðu hugsað sér að dveljast þar í 10 daga, en urðu í 5
mánuði og fengu mikinn liðsauka frá Englandi. Fyrst voru
heimasamkomur í Osló að tilhlutun Hambro, þá heimasamkom-
an mikla í Husbjör, og tók þúsund manns þátt i henni. Meðal
þeirra voru Ronald Fangen rithöfundur og Fr. Ramm ritstjóri.
Þótti þeim sem þeir hefðu orðið nýir menn við kynni sín af
Oxfordhreyfingunni. Fleiri og fleiri hrifust með og urðu svo
margir, að Buchman taldi, að „kraftaverk hefðu gjörst í Noregi",
og Ramm, að ný þjóð hefði orðið til. Berggrav biskup áleit, að
nú væri hafin með Norðmönnum voldugasta andlega hreyfingin
síðan um siðaskifti, og Hambro gizkaði á, að hún hefði gagn-
tekið 100 þúsund manns. Leiðtogar kirkjunnar tóku henni mis-
jafnlega, en þó margir ágætlega eins og Lunde biskup í Oslo og
Mowinckel háskólakennari í guðfræði. Blaðadómar voru flestir
vinsamlegir og töldu þjóðarsálina laugast hollum straumum. t
líka átt rituðu danskir blaðamenn, sem sátu fundina í Noregi,
í sin blöð, svo að Dönum fór að leika meir og meir hugur á
fð fá Oxfordflokk til sín.
Skömmu fyrir jól kom Buchman til Danmerkur snöggva ferð
og nokkurir úr flokki hans. Unnu þeir i kyrþey.að því að undir-
Þúa komu sina seinna, því að nú höfðu þeir fengið „vegsögn
andans“ um það, að þeir ættu að starfa i Danmörku. Ungur
norskur prestur, Sverre Norborg, stóð fyrir fundahöldum i Kaup-
niannahöfn og sótti fjölmenni til þess að hlýða á mál hans um
Oxfordhreyfinguna. Hún var einnig rædd af kappi í blöðunum,
rak hver greinin aðra með eða móti. Menn fundu það á sér, að
hún var að berast þjóðinni, ný alda myndi flæða yfir landið.