Kirkjuritið - 01.12.1938, Qupperneq 12

382
Haraldur Níelsson:
Nóv.—-Des.
komumeira og veg'samlegra sem það sé orðið svo gam-
alt. Skellurnar, sem á það séu komnar, eftir að liafa
þolað alla næðinga og illviðri aldanna, geri það aðeins
dýrlegra. Þarna stendur það virðulegt, tignarlegt og að
því er virðist óeyðanlegt. Og sálir margra hrópa: „Hér
er rétttrúnaðarhæli lnmda þér, drottinn! Ég er vandlæt-
ingasamur um heiður þíns húss. Ég mun herjast ákaft
fyrir því, að enginn steinn í þessari heilögu byggingu
verði hreyfður til. Hér er lieimili fyrir þig, konungur
minn og herra!“
En vilji sálin hlusta algerlega hljóð og með djúpri lotn-
ingu, þá mun hún fá svar á móti eitthvað þessu líkt:
„Þegar manns-sonurinn kemur, mun hann þá finna trú
á jörðunni?“ Þvi að það er þetla, sem hann sækist
eftir, það traust á Guð, tilverunni og honum sjálfum,
sem hann nefndi trú. Hinu hefir liann aldrei sózt eft-
ir: Samþykking ákveðinna trúarsetninga. Hann sæk-
ist ekki eftir trúarjátningu af vörum þínum, heldui'
eftir sjálfum þér, ekki eftir orðum þínum, heldur
hjarta þínu. En svona er þvi farið um oss flest: Þetta er
J)að, sem vér bjóðum honum til upphótar fyrir þann dval-
arstað, sem liann þráir að hljóta með niönnunum. Og ef
vér höfum ekkert annað að hjóða, þá má að líkindum enn
segja þetta: „Manns-sonurinn hefir hvergi höfði sinu að
að halla“. Margir þykjast gestrisnir við hann, að bjóða
fram langar og margliðaðar trúarjátningar, en „það er
ekkert rúm í sjálfu gistihúsinu." Trú sumra á trúarjátn-
ingum hefir verið og er furðuleg. Ef unt sé að koma megin-
atriðum fagnaðarerindisins fyrir í vel orðaðri, heilhrigðri
trúarjátningu, þá sé rétttrúnaðínum borgið, halda þeir.
Það er einskonar niðursoðinn kristindómur, vel geymdur
í tilluktum og vandlega lóðuðum dósum, með álímdum
einkennismiðum, sem unt er að geyma óskemdan árum
saman. Hvilikur feikna misskilningur, að halda að slíkur
kristindómur opni Kristi aðgang að nokkuru mannshjarta.
Það má fremur vænta þess, að hann varni því, að nokkur