Kirkjuritið - 01.12.1938, Blaðsíða 61

Kirkjuritið.
Hringjarinn gamli
431
Voldug dimmróma klukka tók undir hátíðalofsönginn og tvær
aðrar svöruðu henni fagnandi hvellum tungum.
Tvær litlar sungu millirödd og höfðu hraðan á, svo að þær yrðu
ekki á eftir. Þær voru eins og lítil börn, sem taka fagnandi undir
með þeim, er hafa sterkari róminn.
Það var eins og gamli turninn hristist og skylfi og vindurinn,
sem lék um andlit gamla hringjarans, syngi með.
Gamla hjartað gleymdi lífi sínu fullu af áhyggjum og sorgum.
Gamli hringjarinn gleymdi því, að líf hans var einskorðað við
þennan dimma turn og hann var einn í heiminum eins og gamall
trjábolur brotinn af storminum. Hann heyrði ómana, syngjandi
og grátandi, er hófust til himins og hnigu aftur til jarðar, og
honum fanst synir sínir og sonarsynir vera alt í kring um sig og
að hann heyrði fagnaðarraddir þeirra. Ifaddir ungra og gamalla
blönduðust saman í voldugt lag og sungu honum þá sælu og gleði,
er hann hafði aldrei fengið að reyna um alla æfi sína. Hann kipti
í strengina og tárin runnu niður kinnarnar og hjartað sló ört við
hrifninguna.
Niðri hlustaði fólkið, og hver sagði við annan, að aldrei
hefði Mikheyich gamli hringt svo vel.
Alt í einu gaf stóra klukkan frá sér óskilmerkilegt hljóð og
þangnaði Og minni klukkurnar gáfust upp í miðjum klíðum.
Hringjarinn gamli hné örmagna á bekkinn, og síðustu tárin
runnu niður fölvar kinnarnar.
„Heyrið þarna. Sendið annan upp. Þetta er síðasta klukknatak
gamla hringjarans".
Lausleg þýðing. Nokkuð stytt.