Kirkjuritið - 01.12.1938, Blaðsíða 23

Kirkjuritið - 01.12.1938, Blaðsíða 23
KirkjuritiS. Börnin á Hálogalandi. 393 ég sjálfur að svara? Ég þekti raunar vel öll þessi guðfræðilegu helgisiðasvör, að ljósin tvö tákna lögmálið og evangelíið o. s. frv. — En var það við barna hæfi? Nokkurar sekúndur var þögn. Þá kom svarið, að þessu sinni frá norskum dreng: „Ljósin tákna von, von eilífa lífsins“. Ég sneri mér við, og við stóðum öll andartak og horfðum á léttu gulu Iogin, sem hófust svo hljótt í áttina til hæða. Nú hafði ég einnig fengið þetta að vita. Og get aldrei gleymt því. Þetta er rétta skýringin. Kirkjan ætti að flýta sér að fallast á hana. Börnin í Tana hafa komið með hana. Ljósin á altarinu tákna von, von eilífa lífsins. Og hver skyldi hafa lært meira af barnaspurningunum í Tana — biskupinn eða börnin. Einu sinni var ég nærri því búinn að hlaupa illa á mig. Það var í T-firði. í útsóknum gefst aldrei tækifæri til þess að hafa sérstaka barnaguðsþjónustu. Við urðum að hafa barnaspurning- arnar í miðri guðsþjónustu fullorðna fólksins. Þá vorkenni ég börnunum. Það er eins og þau séu ekki talin með, fyr en alt í einu eftir prédikunina, þá eru þau aðalsöfnuðurinn. Og þá er fullorðna fólkið áhorfendur og áheyrendur, og setur rækilega á sig, hverju börnin svara og hvernig þau svara. Það er auðskilið, að börnin verða vandræðaleg. Eitt sinn fann ég mjög til þess, þegar ég byrjaði spurningar, og spurði þess vegna fyrst af öllu: „Þegar þið nú standið hérna á kirkjugólfinu og alt þetta fullorðna fólk hlustar á ykkur — segið mér, hvað eruð þið þá?“ „Feimin“, svöruðu tvö samstundis. Og svo létti yfir. Við hlógum öll. En oft gengur eins og þegar hleður í skíðin og feitina vantar til þess að bera á þau. Þau svara einsatkvæðisorðum og koma með utanaðlærðar trúarsetningar, án þess að nokkur hugur fylgi. Það var þá í T-firði. Börnin þuldu: „Guð elskar okkur“. „Við erum syndarar". „Kristur hefir frelsað okkur“. Ekkert af þessu virtist neinn veruleiki fyrir þeim. Mér hljóp því miður kapp í kinn — kapp í vondri merkingu. Mig langaði til að binda enda á það, að þannig yrði haldið áfram sálarlaust. Tólf ára stúlka stóð fyrir framan mig, dökkeyg, góðleg. „Hvað heitir þú?“ „Lajla“. „Þú segir, að Guð elski þig?“ „Já“. „En hvernig getur þú vitað það?“
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.