Kirkjuritið - 01.12.1938, Síða 23

KirkjuritiS.
Börnin á Hálogalandi.
393
ég sjálfur að svara? Ég þekti raunar vel öll þessi guðfræðilegu
helgisiðasvör, að ljósin tvö tákna lögmálið og evangelíið o. s.
frv. — En var það við barna hæfi?
Nokkurar sekúndur var þögn. Þá kom svarið, að þessu sinni
frá norskum dreng:
„Ljósin tákna von, von eilífa lífsins“.
Ég sneri mér við, og við stóðum öll andartak og horfðum á
léttu gulu Iogin, sem hófust svo hljótt í áttina til hæða. Nú hafði
ég einnig fengið þetta að vita. Og get aldrei gleymt því. Þetta er
rétta skýringin. Kirkjan ætti að flýta sér að fallast á hana. Börnin
í Tana hafa komið með hana. Ljósin á altarinu tákna von, von
eilífa lífsins.
Og hver skyldi hafa lært meira af barnaspurningunum í Tana
— biskupinn eða börnin.
Einu sinni var ég nærri því búinn að hlaupa illa á mig. Það
var í T-firði. í útsóknum gefst aldrei tækifæri til þess að hafa
sérstaka barnaguðsþjónustu. Við urðum að hafa barnaspurning-
arnar í miðri guðsþjónustu fullorðna fólksins. Þá vorkenni ég
börnunum. Það er eins og þau séu ekki talin með, fyr en alt í
einu eftir prédikunina, þá eru þau aðalsöfnuðurinn. Og þá er
fullorðna fólkið áhorfendur og áheyrendur, og setur rækilega á sig,
hverju börnin svara og hvernig þau svara. Það er auðskilið, að
börnin verða vandræðaleg. Eitt sinn fann ég mjög til þess, þegar
ég byrjaði spurningar, og spurði þess vegna fyrst af öllu: „Þegar
þið nú standið hérna á kirkjugólfinu og alt þetta fullorðna fólk
hlustar á ykkur — segið mér, hvað eruð þið þá?“ „Feimin“,
svöruðu tvö samstundis. Og svo létti yfir. Við hlógum öll.
En oft gengur eins og þegar hleður í skíðin og feitina vantar
til þess að bera á þau. Þau svara einsatkvæðisorðum og koma
með utanaðlærðar trúarsetningar, án þess að nokkur hugur fylgi.
Það var þá í T-firði. Börnin þuldu: „Guð elskar okkur“. „Við
erum syndarar". „Kristur hefir frelsað okkur“. Ekkert af þessu
virtist neinn veruleiki fyrir þeim. Mér hljóp því miður kapp í
kinn — kapp í vondri merkingu. Mig langaði til að binda enda
á það, að þannig yrði haldið áfram sálarlaust. Tólf ára stúlka
stóð fyrir framan mig, dökkeyg, góðleg.
„Hvað heitir þú?“
„Lajla“.
„Þú segir, að Guð elski þig?“
„Já“.
„En hvernig getur þú vitað það?“