Kirkjuritið - 01.12.1938, Blaðsíða 22

392
Eivin d Berggrav:
Nóv.—Des.
„En þegar þú nú nefnir uppbyggingu, þá hlýtur það að vera eitt-
hvað, sem við eiffum að byggja upp hérna í kirkjunni?"
Fingurinn á loft hjá piltinum. Ég kinka kolli. Svo kemur svarið:
„Við eigum að byggja upp eilífa lífið í hjörtum okkar.“
Ég var dálitla stund að átta mig. Aldrei hafði ég fengið annað
eins svar. Seinna spurði ég kennarana. Nei, þeir rendu ekki grun
í það, hvaðan hann hefði svarið. Hann var tólf ára. Ur bókum
var það ekki, þorðu kennararnir að fullyrða. Heyrt það heima?
Ég veit það ekki. Um svarið var ekki. að villast. Ég hefi eftir beztu
getu látið það berast lengra og lengra. Ég hefi sagt: „Hjá þessum
dreng fékk ég að vita, hvað söfnuður er. Söfmiður er það fólk,
sem hjálpast að við það að byggja upp eilifa lífið í hjörtum
sínum.“
Þessar fyrstu spurningar og svör eru eins og höggvin í stein
fyrir mér. Það var eins og börnin bæru mig. Lengra og lengra.
Því miður skrifaði ég ekkert hjá mér á eftir. Ég veit aðeins, að
alt gekk eins og í sögu. Norskan skildist. Enginn seinagangur á
neinu. Þau fóru með mig hvert sem ég vildi, frá á fæti eins og
fjallahreinar. Þau voru heimagangar á himinfjöllum.
Upp að altarinu. Kórinn er stór í Tanakirkju. Litlu börnunum
var raðað næst grátunum, þau sem stærri voru stóðu umliverfis
þau. Svo fór ég fyrir altarið og sýndi þeim það, sem þar var.
Fyrst kaleikinn. Jú, þau vissu öll, til hvers hann var. Skírdags-
kvöld, innsetningin — nú voru þau orðin svo fjörug, að þau svör-
uðu í kór. En hljóðnuðu við, þegar ég spurði: „Getið þið farið
með innsetningarorðin?“ „Vor herra Jesús Kristur, á þeirri nótt
sem hann svikinn var .... sögðu öll börnin lágt, en raddirnar
ljómuðu.
Á eftir varð þögn. Það var erfitt að segja nokkuð á eftir.
Það stóð ekki á svörunum um Biblíuna né sálmabókina. Stærri
börnin vissu margt, sem kaupstaðabörn hefðu strandað á.
„En altaristaflan?“ Ég hafði alls ekki tekið eftir henni áður;
þetta var í fyrsta sinni, sem ég kom til Tana. Ég sá nú, að hún
var af ummynduninni á fjallinu. Erfið saga fyrir börn, það vissi
ég af fyrri reynslu. En hvernig haldið þið að hafi farið? Svörin
dundu á mér eins og geislaregn.
Nú átti ég ekkert eftir. Ég var búinn að nefna alt, sem var á
altarinu. Nei — ljósin. Við erum altaf vanir því að láta þau loga
við barnaguðsþjónustur. Ég varð feginn því að geta haldið börn-
unum dálítið lengur og spurði: „En altarisljósin, börn, af hverju
höfum við ljós á altarinu? Hvað tákna ljósin?“---------En óðara
en ég hafði slept orðinu, setti mig hljóðan. Því að hverju átti