Kirkjuritið - 01.12.1938, Blaðsíða 24

Kirkjuritið - 01.12.1938, Blaðsíða 24
394 Eivind Berggrav: Nóv.—Des. „Jú“. „Heyrðu nú Lajla. Þú veizt, að ég er biskup. Nú segir bisk- upinn við þig: Lajla, Guði þykir ekki vænt um þig!“ Dauðaþögn varð í kirkjunni. Barnið horfði niður fyrir sig. Ég hugsaði: „Þetta var rangt“. Þá hvessir Lajla alt í einu dökku augun framan í mig, svo að mér hnykti við þegar áður en hún tók til máls. Síðan sagði hún svo hátt, að allur söfnuðurinn heyrði það, og með undra- þrótti í rómnum: „Ég veit það samt“. Ahrifunum er óþarft að lýsa. Ahorfendur og prestar — alt var horfið. Lajla leiddi okkur inn í samræður, sem hrifu alla á kirkjubekkjunum með. Við urðum eins og systkinahópur, sem talar um föður sinn. Lajla hafði sýnt okkur öllum trúna. — Prófasturinn sagði á eftir: „Nú veit ég, hvað trú er.“ I nágrannasókn fékk ég að kenna á þessari ólseigu guðrækni, sem ég freistast til að kalla svo í „ákafanum“ á móti henni. Börn- in svöruðu „synd“ eða „Guð“ hvort sem við átti eða ekki. Ég vildi fá þau til þess að segja, að alt, sem við vissum um Guð, hefðum við frá Jesú. „Trúið þið á Guð?“ (Öll): „Já“. „Hafið þið sjeð Guð?“ (Dræmt): „Nei“. „Hvernig getið þið þá trúað á hann? Hvernig getið þið vitað nokkuð um Guð?“ Ég nam staðar fyrir framan 8 ára gamlan dreng, hnellinn og svipgóðan. „Veizt þú nokkuð um Guð?“ „Ég veit ekki neitt um hann,“ svaraði drengurinn og rendi ekki minsta grun í það, hvaða áhrif svar hans myndi hafa á hin börnin. Ég varð þessvegna að taka máli hans, þegar hin börnin skeltu upp úr. „Ég veit það ekki heldur. Ekki. frá sjálfum mér. En kannast þú við hann, sem hét Jesús?“ „Jd, hann Jesús,“ sagði drengurinn, jafn glaður og öruggur eins og ég hefði spurt um bróður hans. — Og þá urðum við leyst úr læðingi. Þetta vakti hjá mér ákveðna hugsun. Ég var nýbúinn að vísitera á Træna eyjunum langt úti í hafi. Þar eiga heima um fjögur hundruð manns. Þar er nú söfnuður í lagi. Eða þá börnin. Mig lang- aði til að senda þeim kveðju. Og svo skrifaði ég forsöngvaranum þar og sagði honum frá drengnum, sem vissi ekkert um Guð. Spyrjið börnin í Træna fyrir mig að því sama, og látið mig svo
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.