Kirkjuritið - 01.12.1938, Side 24

394
Eivind Berggrav:
Nóv.—Des.
„Jú“.
„Heyrðu nú Lajla. Þú veizt, að ég er biskup. Nú segir bisk-
upinn við þig: Lajla, Guði þykir ekki vænt um þig!“
Dauðaþögn varð í kirkjunni. Barnið horfði niður fyrir sig. Ég
hugsaði: „Þetta var rangt“.
Þá hvessir Lajla alt í einu dökku augun framan í mig, svo
að mér hnykti við þegar áður en hún tók til máls. Síðan sagði
hún svo hátt, að allur söfnuðurinn heyrði það, og með undra-
þrótti í rómnum:
„Ég veit það samt“.
Ahrifunum er óþarft að lýsa. Ahorfendur og prestar — alt
var horfið. Lajla leiddi okkur inn í samræður, sem hrifu alla á
kirkjubekkjunum með. Við urðum eins og systkinahópur, sem
talar um föður sinn. Lajla hafði sýnt okkur öllum trúna. —
Prófasturinn sagði á eftir: „Nú veit ég, hvað trú er.“
I nágrannasókn fékk ég að kenna á þessari ólseigu guðrækni,
sem ég freistast til að kalla svo í „ákafanum“ á móti henni. Börn-
in svöruðu „synd“ eða „Guð“ hvort sem við átti eða ekki. Ég vildi
fá þau til þess að segja, að alt, sem við vissum um Guð, hefðum
við frá Jesú.
„Trúið þið á Guð?“
(Öll): „Já“.
„Hafið þið sjeð Guð?“
(Dræmt): „Nei“.
„Hvernig getið þið þá trúað á hann? Hvernig getið þið vitað
nokkuð um Guð?“
Ég nam staðar fyrir framan 8 ára gamlan dreng, hnellinn og
svipgóðan.
„Veizt þú nokkuð um Guð?“
„Ég veit ekki neitt um hann,“ svaraði drengurinn og rendi
ekki minsta grun í það, hvaða áhrif svar hans myndi hafa á hin
börnin. Ég varð þessvegna að taka máli hans, þegar hin börnin
skeltu upp úr. „Ég veit það ekki heldur. Ekki. frá sjálfum mér.
En kannast þú við hann, sem hét Jesús?“
„Jd, hann Jesús,“ sagði drengurinn, jafn glaður og öruggur
eins og ég hefði spurt um bróður hans. — Og þá urðum við leyst
úr læðingi.
Þetta vakti hjá mér ákveðna hugsun. Ég var nýbúinn að vísitera
á Træna eyjunum langt úti í hafi. Þar eiga heima um fjögur
hundruð manns. Þar er nú söfnuður í lagi. Eða þá börnin. Mig lang-
aði til að senda þeim kveðju. Og svo skrifaði ég forsöngvaranum
þar og sagði honum frá drengnum, sem vissi ekkert um Guð.
Spyrjið börnin í Træna fyrir mig að því sama, og látið mig svo