Kirkjuritið - 01.12.1938, Qupperneq 40

410
Jón Helgason:
Nóv.—I)es.
eins og bezt niá sjá af upphafsorðum Hebreabréfsins, þar
seni segir: „Eftir að Guð hafði forðum oft sinnis og með
mörgu móti talað til feðranna fyrir munn spámannanna,
befir hann í lok þessara daga talað lil vor fyrir soninn“.
Það er þessi staðreynd, sem gerir trúabragðasöguna svo
afar lærdómsríka og hugnæma, að vér sjáum þar hvern-
ig opinberunin er altaf að smánálgast „tímans fyllingu“,
sem Páll postuli nefnir svo. „Þegar tímans fvlling kom,
sendi Guð son sinn“ segir Páll. En með því vill Páll sagt
hafa, að Jesús Kristur, hinn algeri opinberandi Guðs,
bafi þá fyrst komið fram, er mannkynið hafði á alda-
löngum þróunarferli sinum náð þeim þroska, sem er
skilyrði þess að geta veilt viðtöku þessari fyllingu opin-
berunar Guði, seni honum er ætlað að flytja og á að
verða upphaf nýs tímabils í þróunarsögu guðsríkis
nýrrar guðsríkis-aldar, sem einkennast á af „guðsdýrk-
un í anda og sannleika“. Vér sjáum ennfremur vísdóm
Guðs í því, að liann lætur þennan óviðjafnanlega opin-
beranda náðarinnar og sannleikans koma fram á af-
skektu bygðarlagi í afskektu landi fátækrar og umkomu-
htillar kotþjóðar, er einvörðungu lifir í endurminning-
um fornrar frægðar og gengis eftir að hafa mist alt, sem
hún hafði mætast átt. Að Guð lætur þennan opinberanda
sinn koma fram bjá slíkri þjóð, er hann áður hefir valið
sér lil eignar, mætti virðast áþreifanleg, táknleg bending
um, að fagnaðarmál guðsríkis sé alveg sérstaklega ætlað
andlega fátækum.
Þessi opinberun sína flytur Jesús Kristur oss bæði í
orði sínu og í lífi sínu.
Orðin eru til allra liluta fyrst. Kenning Jesu snýst öll
um Guð, föður sinn á liimnum, sem hann nefnir svo,
hver liann sje i insta eðli sínu og hver afstaða hans til
mannanna. Kenning Jesú er fyrst og fremst vitnishurður
um Guð sem föður, en hún verður líka vitnisburður um
sjálfan hann sem son Guðs i alveg sérstakri merkingu,
sem vegna þess sambands hefir fyllri þekkingu á Guði en