Kirkjuritið - 01.12.1938, Síða 58

Nóv.—Des.
HRINGJARINN GAMLI.
Eftir Vladi.mir Korolenko (1853—1921) útlaga í Síberíu.
Rökkrið var að koma.
Alt var hljótt í litla þorpinu. Það mótaði aðeins fyrir hreysun-
um í því, og ljós blikuðu á stangli. Við og við heyrðist hrikta í
hliði, eða hundur reka upp gelt. Þytur var í myrkviðnum, og
þaðan sáust koma maður og maður fótgangandi eða á hestbaki,
eða vagn fór skröltandi hjá. Það voru þorpsbúar í skóginum á leið
til hátíðaguðsþjónustu í kirkju sinni.
Kirkjan stóð á hól í miðju þorpinu. Turn hennar, forn og hár
og dökkur hvarf í bláan himininn.
Það brakaði í stiganum, þegar Mikheyich, hringjarinn gamli,
steig upp í turninn, og litla ljóskerið, sem hann hengdi þar upp.
var eins og stjarna til að sjá.
Það var erfitt fyrir gamla manninn að klifra upp stigann.
Fæturnir létu illa að stjórn og sjónin var dauf. . . . Gamall maður
eins og hann hefði nú átt að vera búinn að fá hvíldina, en Guð
hafði látið hann lifa. Hann hafði jarðað syni sína og sonarsyni.
Hann hafði fylgt gömlum mönnum og ungum til hinztu hvíldar,
og enn lifði hann. En ellin var þung.
Gamli maðurinn gekk að turnopinu og hallaðist fram á hand-
riðið. Hann sá móta fyrir kirkjugarðinum í myrkrinu fyrir neðan
alt í kringum kirkjuna. Þar breiddu gömlu krossarnir út armana
eins og til verndar illa grónum leiðum. Yfir þau drúptu hér og
þar blaðlaus birkitré.
Hvar myndi hann verða að ári? Skyldi hann klifra aftur upp
í þessa hæð, upp und’r koparklukkuna til þess að vekja blund-
andi nótt með hljómum hennar, eða skyldi hann liggja undir
krossi í kirkjugarðinum? Guð einn vissi það.... Hann stóð til
brautar búinn. En nú leyfði Guð honum að fagna gleðihátíðinni
einu sinni enn.
„Dýrð sé Guði,“ hvíslaði hann, horfði upp til himinsins leiftr-
andi af miljónum stjarna og gjörði krossmark fyrir sér.
„Mikheyich, Mikheyich," hrópaði til hans titrandi öldungsrödd.