Kirkjuritið - 01.08.1939, Qupperneq 23

Kirkjuritið.
Heim til Guðs ríkis.
237
ur vegfarandinn. — En það er samt trú mín, að þrátt fyr-
ir mistök, skugga og syndir séu mennirnir þó á heimleið.
Þeir kunna að villast um stund, ef til vill langt af leið. En
Guð vakir og vill heimkomu vora. Og þegar þrá vor
vaknar eftir Guði, þá er dögun í sál vorri, þá stígum vér
fyrstu skrefin heim.
A vorum dögum er mikið talað um kulda og all það,
sem andstætt er kærleikanum í þessum heimi. Vér vit-
um, hve litlu munar og hversu lítið virðist þurfa til að
hatursbálið ldossi upp og taki að brenna hin dýrmætustu
verðmæti á jörðu, hæði liin ytri og hin innri. En sumarið
kemur eftir kaldan vetur. Þótt mannkynið eigi enn eftir
að villast langt af leið, þá er samt von. Boðskapurinn um
kærleika Guðs er eins og sól yfir kaldan heim. í dag horf-
uin vér inn í sólarheimana — inn í ljósið. Vér sjáum í
uuda heim.
Mér er ógleymanleg mynd, sem vafalaust er mikið lista-
verk, er ég sá i safni einu í Lundúnum. Myndin var af
Ungum manni. Hann fórnar biðjandi höndum og horfir
kl himins. En þólt ógæfa og böl — átakanleg neyð, sem
hinn ungi maður hefir ratað í, sé auðsæ á myndinni, þá
er ekki annað hægt en að taka eftir þvi, að undursamlegt
hros leikur mn varir liins unga manns, er hann starir til
himins. Það er dögunin. Vonin er að vakna í brjósti lians.
Myndin heitir: „Týndi sonurinn“.
Hlutverk kristindómsins er að fá mennina til að átta
S1^> '— kenna þeim að beina sjónum sínum upp leiða
bú heim.
Hér á kirkjan stórar skyldur og þunga ábj’rgð. Og er
Puð ekki undursamlegt, að hún á boðskapinn um kærleika
uiðs ti] að laða mennina með,því að þcir verðaekki hrædd-
11 hl lífernisbetrunar með ógnunum um, að þeir séu börn
‘Uy rkrahöfðingjans, eða með því, að þei rra bíði eilíf kvöl
°g eilít útskúfun. Með kærleikanum og fyrirgefandi elsku
sinni gjörði Kristur sín dýrlegustu kraftaverk - að snúa
■íiannsluiganum frá þvi, sem í eðli sinu er ilt og Ijótt, til