Kirkjuritið - 01.01.1940, Blaðsíða 7

Kirkjuritið.
Nýía áríð.
íslenzka þjóðin má ekki heilsa svo ngja árinu, að hán
þakki ekki Guði hið liðna, eitthvert mildasta og sólrík-
asta ár, sem hún hefir lifað, auðugt að björg og hlessun.
Fgrir það er hún nú færari um að taka því, sem ókomni
tíminn ber í skauti.
Hvað það er, auglgsir Guð engum óðar en líðiir. Nema
eitt er víst, að nýjárs blessuð sól er runnin gfir ægilegar
örlagastundir veraldarinnar, gfir bræðraþjóð vora blóði
drifna, gfir allar Norðurlandaþjóðirnar harmandi og
hnípnar. Svo skelfilegar hafa þessar hörmungar verið
um áramótin, að í hug hafa komið spádómsorð Jesú um
fæðingarhríðirnar: „Þér munuð hegra um hernað og
spgrja hernaðartíðindi. Þjóð mun rísa gegn þjóð og kon-
ungsríki gegn konungsríki. Bæði mun verða hallæri og
landskjálftar á gmsum stöðum, og á jörðinni angist með-
al þjóðanna í ráðalegsi við dunur hafs og brimgng".Orust-
urnar um þrennar hertínur, hungurskamturinn í gmsum
löndum, og landskjálftarnir og vatnsflóðin á Tgrklandi
minna átakanlega á alt þetta. En hver nndur og feikn,
sem gfir dgnja, og hvort sem þessar fæðingarhríðir verða
langar eða skammar, og hvað sem fæðast mun eftir þær,
þá verður hann vissulega fgrir dgrum, mannsonurinn.
Hann mun halda áfram að sgna viltu og spiltu mann-
kgni það, sem það virðist vera að glegma, hvað það er
að vera maður. Hann er nálægur, sem við kennum ngja
árið við eins og liðnu árin.