Kirkjuritið - 01.01.1940, Qupperneq 15

Kirkjuritið.
Carl Olof Rosenius.
9
Roseniusar verður nú að taka með varfærni, því að mentun
var mikil í Uppsölum á þessum líma, en vel má vera, að
nokkurt los hafi verið á trúarefnum, vegna þess að
guðfræðin var nokkuð að breytast. Menn voru farnir að
líta á Ritninguna vísindalegum augum. Eftir dvöl sína
i Uppsölum tók Rosenius að sér heimiliskenslu á herra-
garðinum Lenna, sem liggur sunnan við Stokkholm.
Uessa ákvörðun tók hann bæði vegna þess að heilsa
hans var tæp, og svo voru fjárhagsörðugleikar, sem
þrengdu kosti hans. Á Lenna kemst Rosenius aftur í
•sálarstríð. Þótti honum lieimilislífið þar allveraldlegl,
og fanst hann ekki geta þrifist þar. Leitaði hann ráða
hjá presti einum, en það kom að engu gagni. Efi hans
óx. Hefir hann sjálfur lýst þessari baráttu í 7. árgangin-
um af blaðinu „Pietisten“, sem liann var ritstjóri fyrir.
Nefnir hann greinina: „Hinn hræðilegi efi um alt heil-
agt“. Lýsir hann þar, hvernig trú sín hafi verið á förum,
og að hann hafi jafnvel efast um, að nokkur Guð væri
til. „En þegar neyðin er stærst, er hjálpin næst“. Mitt í
þessari sálarbaráttu heyrir hann getið um metodista-
prestinn George Scott í Stokkhólmi. Leitar hann á fund
hans haustið 1839. Scott tók honum vel og ráðlagði hon-
um að skrifa upp á blað alt, sem mælti með þvi að Guð
væri til, og einnig alt, sem mælti á móti því, og eftir því
skyldi liann svo dæma. Einnig sýndi hann honum fram
á, að Ritningin hlvti að vera Guðs orð, því að vondir menn
hefðu aldrei getað skrifað svo fagrar kenningar, þess-
vegna hlytu góðir menn að hafa skrifað hana, en þeir
hefðu aldrei getað fengið af sér að skrökva þessu öllu
upp, og hlytu þeir því að hafa þetta frá Guði. Ráðlegg-
ingar og röksemdaleiðsla Scotts eru auðvitað nokkuð hæp-
in, ef þau eru gagnrýnd, en þetta varð til þess að hjálpa
Roseniusi, og það var aðalatriðið.
Fundur hins unga prestssonar frá Norrlaiul og meto-
distaprestsins í Stokkhólmi er einn af stórviðhurðunum
í sænskri kirkjusögu. Þá renna saman tveir andlegir