Kirkjuritið - 01.01.1940, Side 17

Kirk.juritið.
Carl Olof Rosenius.
11
verður það aðeins á þeim grundvelli, að ég fái að starfa
fyrir kirkju Krists, fái að fórna lífi mínu og kröftum
fyrir Krist og brúði lians — ekki fyrir W.eslcy eða Lúter,
seim voru þjónar og vildu ekki vera höfuðin i isöfn-
uðinum — að ég fái að fórna lífi mínu og þjónustu i þágu
hinnar einu, heilögu, almennu kirkju. Meðlimir hennar
geta verið svo barnalegir að kalla sig Páls, Apollóss,
Kefasar — en það skiftir engu fyrir mig, aðeins að þeir
séu Krists, þá eru þeir bræður minir, og ég vil þjóna
þeim“. Þessi og fleiri ummæli Roseniusar sýna frjáls-
lyndi lians og víðsýni. Það voru ekki sérskoðanir metod-
ismans, sem heiluðu hann, heldur frjálsari starfsað-
ferðir en ríktu í kirkjunni. Það er einn af verðleikum
Seotts, að liann leiddi Rosenius inn á þá braut, þar sem
hann gat notið sín og orðið þjóð sinni að sem mestu
gagni. Rosenius taldi sig alla æfi vera hlýðinn son kirkj-
unnar, enda má það á vissan hátt til sanns vegar færa,
því að hann var altaf á móti fríkirkjustofnun. Enda benda
mörg ummæli hans á þau ítök, sem kirkjan átti í hon-
um. Nægir að benda á þessi, því til sönnunar:
„Sem strangur Lúterstrúarmaður álít ég, að liin
lúterska kirkja kenni réttast af öíliim í heiminum, já,
að bún sé sú eina, sem kennir rétt“.
Til vinar síns skrifar hann þetta: „Heldur þú ekki,
að ég elski móðurkirkju mína framar öllum öðrum“.
Rosenius var tengdur kirkjunni trygðaböndum, en
bonum duldist ekki það ófremdarástand, sem hún var í,
og þörfin á því að vekja liana til nýs lifs. Hann vildi
ekki yfirgefa kirkjuna, heldur endurbæta hana. Einu
sinni var Rosenius spurður að því, hve lengi liann ætlaði
að dvelja i kirkjunni. „Svo lengi sem Jesús er þar,“
svaraði Rosenius. Þá var hann spurður: „Hve lengi á-
lítið þér þá, að hann verði þar“. Þá svaraði Rosenius:
„Eins lengi og menn endurfæðast, þvi að það er ekki verk
djöfulsins. Hann, sem sjálfur er lífið, getur einn endur-
fætt mannkynið."