Kirkjuritið - 01.01.1940, Blaðsíða 22

16
Guðmundur Einarsson:
Janúar.
þ. e. a. s. hinn voldugi, máttugi Guð; „eilífðarfaðir“, þ. e.
a. s. hinn eilífi, sá sem var á undan tímaskifting mann-
anna; „friðarhöfðingi“, þ. e. a. s. sá, sem færir mönnun-
um sælu og frið.
Að minsta kosti 500 árum fyrir Krisls fæðingu var oss
mönnunum fluttur þessi hoðskapur um þjón drottins:
„Hann var fyrirlitinn, og menn forðuðust liann, liarxn-
kvælamaður og kunnugur þjáningum, líkur manni, er
menn hyrgja fvrir andlit sín, fyrirlitinn og vér mátum
hann einskis; — en vorar þjáningar voru það, sem hann
har, og vor harmkvæli, er liann á sig lagði; vér álitum
honum refsað, hann sleginn af Guði og litillættan, en hann
var særður vegna vorra synda og kraminn vegna vorra
misgjörða; hegningin, sem vér höfðum til unnið, kom
niður á honum, og fyrir lians henjar urðum vér heil-
brigðir“. — Þessi spádómur segir skýrt fvrir um starf
og tilgang komu þessa harns á jörð: „Fyrir sakir syndar
míns lýðs var hann lostinn til dauða“, liann kom frá lieimi
eilífðarinnar til þess að „bera syndir margra,11 og „biðja
fyrir illræðismönnum“.
Ég nefni aðeins þessa þrjá spádóma af hinum mörgu
spádómum Gamla testamentisins, af þvi að þeir fræða
oss bezt um, hver Messias sá, sem koma átti, í raun og
veru er: Hiim voldugi Guð, faðir eilífðarinnar, drottinn
friðarins og sælunnar.
En hvað segir Jesús um sjálfan sig? Á lians eig'in orð-
um er auðvitað mest að hyggja. Kvöldið, sem hann var
tekinn höndum í Getsemane, var liann leiddur fram fyrir
öldungaráðið og Kaifas, sem þá gegndi æðstaprestsstörf-
uin, og sem segir við Jesú, er ljúgvitnin gátu ekki orðið
sammála: „Ég særi þig við hinn lifandi Guð (þ. e. a. s.: Ég
tek eið al' þér), að þú segir oss, ef þú ert Kristur, sonur
Guðs,“ og Jesús svarar: „Sy eipas“ (þú sagðir það), þ. e.
a. s. hann vinnur eiðinn, vinnur eið að því, að hann sé
sonur Guðs jafn Guði; og fyrir það dæmir öldungaráðið
liann til dauða, samkvæmt því ákvæði í lögum þeirra,