Kirkjuritið - 01.01.1940, Side 37

KirkjuritiÖ.
Séra Ragnar E. Kvaran.
31
II.
Mér varð það undir eins ljóst af kjrnnuni mínum af
^agnari, að liann var enginn liversdagsmaður, og að vand-
fylt mundi verða það sæti, sem hann hafði skipað. Hann
Var' dáður prédikári, liafði forkunnarfagra söngrödd, var
gleðiniaður í samkvæmi, óg lék í hendi leikstjórn og
annað félagslíf, sem er óaðskiljanlegur þáttur kirkjulífs-
ms vestrá. I engu þessu gerði ég mér nokkurar vonir um
að komast til jafns við hann, enda harmaði söfnuðurinn
mjög brottför hans og hefði viljað alt til vinna að fá að
hafa hann áfráni. En hugur hans var þá mjög tekinn að
snúast til heimferðar, þó að svo færi, að liann staðnæmd-
lst enn um hríð vestra. Varð það mér mikils virði, að fá
hafa liann við hlið mér öll þau fjögur ár, sem ég
Þjónaði Sámbandssöfnuði, því að hanii leiðheindi mér í
hvívetna á bróðurlegan liátt og lagði ráð á í starfi mínu,
eRir þeirri reynslu, sem hann hafði sjálfur lilotið á und-
anfarandi árum. Ötull var hann og ósérhlifinn í starfinu,
enda liafði liann ásamt dr. Rögnvaldi Péturssyni verið
annar aðalkrafturinn i sköpun Sambandssafnaðar upp úr
Önitarasöfnuðinum i Winnipeg og söfnuði séra Friðriks
^nrgmans, og hélt því áfram að láta sér ant um velferð
bans sérslaklega, eftir að hann hafði sjálfur tekið við
óðrum störfum, sem einskonar prófastur (Field Secre-
tary)
fyrir kirkjudeild vora. Hélt harin samt áfram að
stVðja okkur ósleitilega, hvénær sem hann fékk því við
k°mið, til dæmis við leikstarfsemina, enda var hann með
^ °g sál i öllu slíku starfi og liafði þegar getið sér all-
8aðan orðstír fyrir hæfileika á því sviði, áður en hánn
af landi brótt.
Miinu allir þeir, sém minnast samstarfs við hánn frá
1 rm árum, gera það með þeirri gleði, eins og þegar menn
niirmast liinna mestu ánægjustunda í lífi sínu, og var þó
margt það starf, sem nauðsynlegt er til að lialda saman
safnaðarlifi meðal hinna dreifðu landa í Vesturheimi, örð-
ngt og þreytandi í sjálfu sér. En Ragnar liafði, með per-