Kirkjuritið - 01.01.1940, Blaðsíða 38

32
Benjamín Kristjánsson:
Jantiar.
sónulegum áhrifum sinum, hæfileika íil að gera það alt
skemtilegt og aðlaðandi, svo að þreytan og erfiðið gleymd-
ist og alt varð sem leikur einn.
í þessu starfi hans og öllu öðru kom fram sú mikla ást,
sem liann hafði á dramatiskri list, og það yndi, sem hann
hafði af fögrum bókmentum. Bókasafn hans var mikið
og girnilegt til fróðleiks. Þar ægði saman hverskonar hók-
mentum: Guðfræði, heimspeki, stjórnmálum og allskon-
ar skáldskap. Hann hafði sezt í Hliðskjálf hinna engilsax-
nesku bókmenta, en þaðan sér yfir heim allan, og var bin
mesta hamhleypa til lesturs. Það, sem liann las, fór heldur
eigi inn um annað eyrað og út um hitt. Hann leitaðist við,
að hrjóta það til mergjar. Sífelt var hann að fræða mig
um ýmsar athyglisverðar kenningar eða hugsanir, sem
liann hafði rekist á í fágætum bókum, og kom það jafnan
fram i ræðum hans, að liann var víðförull andi, sem ekki
lmgsaði ávalt eftir alfaraleiðum.
Minnist ég sérstaldega hinnar fyrstu ræðu, er ég heyrði
hann flytja i kirkju Sambandssafnaðar, rétt eftir að ég
kom vestur. Sú ræða þótti mér vera með nokkuru nýja-
l)ragði og ekki lík því, sem ég var vanur að heiman. Á
eftir spurði ég Ragnar, hvort söfnuðurinn gerði sér mat úr
svona ræðu, því að þá virtist mér, að hann mundi vera á-
litlegt safn af gáfumönnum og heimspekingum. Hann
brosti að þessari atbugasemd og mælti: „Það er ekki um
annað að gera, en að reyna að tala um eitthvað það, sem
maður er sjálfur að berjast með i buganum. Sá prestur
flvtur aldrei skilaboð frá Guði, sem fer eins og dauður
maður með dauðan bókstaf. Fólkið hlustar meir eftir
sannfæringarhitanum i rómnum en eftir hinum skyn-
samlega hugsunarferli, en þá sannfæringu, sem yljar og
vekur, getur enginn öðlast, nema eftir sínum eigin per-
sónulegu leiðum. Maður lítillækkar sjálfan sig og söfn-
uðinn um leið með því, að bjóða honum nokkuð minna
en hið bezta, sem maður er fær um andlega, hvort sem