Kirkjuritið - 01.01.1940, Blaðsíða 42

36
Benjamín Kristjánsson:
Janúar.
IV.
En það er örðugl fyrir gannreifan baráttumann að legg'ja
niður vopn. Ragnar átli livergi jafn vel heima eins og í
prédikunarstól eða við skrifborðið, þó að gáfur bans væri
svo fjölhæfar, að honum léki flest í liendi. Hann gat talað
sig heitan, svo að hann hreif aðra með sér. Persónuleikur
lians naut sín hezt i kappræðu eða þar, sem skylmingar
fóru fram á ritvellinum. Ég harma það innilega, að islenzk
kirkja fékk aldrei að njóta starfskrafta lians liér heima.
Hann átti svo margt í það, að vera glæsilegur prestur og
áhrifamaður á því sviði. En hann liafði líka ráð á því að
fara sinar eigin götur.
Þó fanst mér eins og hann liefði týnt einhverju af gleði
sinni, líkt og hann fyndi sig ekki heima í þvi starfi, sem
liann vann síðast. Ef til vill var það þó aðeins sjúkdómur-
inn, sem hafði náð taki á honum, er sló döprum geðblæ
vfir hug hans, er fundum okkar har seinast saman i sum-
ar. Sjálfur var ég í angruðu skapi og liafði orð á því, að
líklega væri allar þessar prédikanir okkar prestanna gagns-
lausar og bezt að lofa hverjum manni að hugsa og vera
eins og hann vildi.
„Ég er að fara,“ sagði hann og hrosti dauflega. En ég
fann, að i þeirri setningu fólst andleg haráttusaga, ákvörð-
un manns, sem hraustlega hefir gengist á liólm við hinar
dýpstu ráðgátur, en alt í einu gerir hlé á, eins og til að
híða eftir einhverju. Að þessu kemur altaf siðast. Hljóður
og einmana sezt að lokum sá hugur, sem víða hefir reikað
og mikið liefir harist, við hinn mikla sæ þagnarinnar, til að
Iilusta eftir rödd Guðs í hinum blíða hlæ, þegar storminn
hefir lægt. Ég hafði enga hugmynd um, hversu satt þetta
var í bókstaflegum skilningi, að þessi vinur minn, sem
ég hafði svo oft dáð, þegar ég sá stormviðri andans fara
um sál hans, væri nú hættur, reiðubúinn að ganga burt
úr leiknum og kominn að lausninni, sem vér öll biðum
eftir, í hinni óræðu kyrð dauðans.
Þeim, sem átt hafa með honum margar óglevmanlegar