Kirkjuritið - 01.07.1941, Blaðsíða 31

Kirkjuritið.
Kirkjur konunga á Bessastöðum.
1846. Enn er þetta sama mál uppi. Er þá Helgi Thordersen
orðinn biskup. Ritar hann býsna langt bréf, 25. febr., til skóla-
yfirstjórnar í Kaupmannahöfn um samskonar efni. Líka getur
hann þess, að þá sé ákveðið, að Þorgrímur gullsmiður hafi óbúð-
ina á Bessastöðum leigulausa næsta fardagaár (1846—’47, eins og
áður, vegna skólans). Þetta sé líka maklegt, vegna þess, að hann
hafi á næsta sumri umstang og átroðning út af burtflutningi eða
sölu þess, er skólanum tilheyri. Og eigi síður fyrir langa, dygga
°g prúða þjónustu í þarfir skólans.*)
1847. Eitthvað — en óvíst — er þá gert við þakið á kirkjunni.
1849. Kirkjan er þá „nokkurnveginn“ í lagi.
1852. „Sæmileg".
1858. Nú, í fyrsta sinn á 19. öld, er til prófasts visitazía á
Bessastöðum. — Og engin biskups vísit. finst fyr né síðar á þeirri
öld en 1875.
Ólafur próf. Pálsson telur skrúð og áhöld kirkjunnar i „prýði-
Jegasta standi og umhirðu", (þ. e. hjá Ingibjörgu, ekkju Þorgrims).
Og að kirkjunni sé að flestu leyti vel haldið við. Þó var sá ljóður
á þvi góða viðhaldi, „að loft það i framkirkju, sem fólki er ætlað
sitja á, er mjög fúið, og bitar undir þvi að sunnanverðu mjög
svo nærri því að fúna sundur. Saina hætta virðist búin af loft-
hiu þar uppi yfir, sem af bilun og fúa er þegar tekið að dúga
niður“. Þarf hér bráðra aðgerða, „ef ekki á að verða jafnvel að
slysum“. — (Vísit. þessi var launuð með 4 rd. 16 sk.).
*) Þorgrímur naut þó ekki lengi þessara vildiskjara. Þrátt fyrir
inargfalt hrós yfirboðara hans, fyrir dugnað, trúmensku, lipurð
°8 ljúfmensku við æðri og lægri í skólanum, með beiðni um
Oannebrogsorðu honum til heiðurs. Og þrátt fyrir mjög vafasamt
söluverð fyrir jörðina eða leigu eftir liana — máske 8 vt. = 28 rd.
virði, þvi að liafa mætti þar 7—8 kýr, 3—4 hesta og nokkurar
kindur. Væri bezt að fela amtmanni að semja við Þorgrim, því
að hann vildi vera kyr. Viðhald húsa og kirkju stæði í vegi fyrir
góðri sölu og hárri leigu. Þrátt fyrir þetta alt, fékk Þ. Th. ekki
ábúðarleyfi þar á eftir nema um 4 ár (1847—’51), gegn því að
greiða árlega 50 rd. og halda vel við húsunum á sinn kostnað.
Kirkjan er þó ekki nefnd.