Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 11

SKÍN LJÓS YFIR LANDI
9
trúin á fagnaðarerindið og eilíft gildi hverrar mannssál-
ar og skyldleik hennar við Guð. Kenningamoldviðri um
gerspillingu manna og algeran vanmátt til alls góðs hefir
orðið til þess að skyggja á heiðan og djarfan fagnaðar-
boðskapinn, m. a. orð eins og þessi: „Þér elskaðir, nú
erum vér Guðs böm, og það er enn þá ekki orðið bert,
hvað vér munum verða. Vér vitum, að þegar hann birtist,
þá munum vér verða honum líkir, því að vér munum sjá
hann, eins og hann er. Og hver, sem hefir þessa von til
hans, hreinsar sjálfan sig, eins og hann er hreinn.“ Sá
maður er enginn fæddur, að hann sé ekki Guðs bam, og
ekki er til í mannheimi svo óhreinn né harður steinn, að
meistarinn mikli geti þar ekki leitt fram fagran, skínandi
engil. Einmitt nú, þegar mest á reynir, má kristin kirkja
sízt bregðast. Eigi hún að sigra með þjóðunum og gefa
frið á jörð, verður það aðeins í trú á hið góða í mönn-
unum fyrir náð skapara þeirra og föður, eins og fagnaðar-
erindi Krists kennir.
Það verður að boða hverju mannsbami á Islandi. Því
að fagnaðarerindið er ekki eins og eitthvert skrautker,
er flyzt sem dauður arfur frá einni kynslóð til annarar.
Það er líf, sem verður að nema land með hverri nýrri
kynslóð. Boðendur þess þurfa því að vera sem flestir,
prestar, kennarar, foreldrar og aðrir, allir leggjast á eitt.
Ég hygg, að þar fari vaxandi samstarfs vilji. Miklu fleiri
ungir áhugamenn vilja nú gjörast hér prestar en nokkm
sinni fyrr á síðari öldum. Og í kennarastétt em úrvals
menn, sem vilja eingöngu helga krafta sína kennslu í
kristnum fræðum og verður mikið ágengt. Og stuðningi
foreldra má að einhverju leyti þakka það, er aðsókn barna
eykst að sunnudagaskólum og barnaguðsþjónustum. En
Guð fyrirgefi þeim, sem vilja vinna gegn þessari hreyf-
ingu og fækka starfsmönnum. Þeir vita ekki hvað þeir
gjöra.
Ljós sannleikans verður að fá að skína hér inn í hvert
hjarta.