Kirkjuritið - 01.01.1952, Síða 12

10
KIRKJURITIÐ
Ljós heimsins vermir einnig.
Það er ljós kærleikans.
Þjóð vor verður að vermast við það. Því að
„Án kærleiks sólin sjálf er köld
og sérhver blómgrund föl
og himinn líkt sem líkhústjöld
og lífið eintóm kvöl.“
Það var miklu meira en að Kristur boðaði föðurkærleik
Guðs í orði fagnaðarerindisins. Hann sýndi oss föðurinn.
Orðið varð hold. Hann var kærleiki Guðs lifandi meðal
vor hér á jörð.
Hann gekk um kring, gjörði gott og græddi alla. Hann
tók að sér lítilmagna, leitaði hins týnda og fann það, veitti
þeim athvarf, sem aðrir fyrirlitu, hjálpaði og huggaði.
Blindir fá sýn og haltir ganga, líkþráir hreinsast og dauf-
ir heyra, og dauðir upprísa, og fátækum er boðað fagn-
aðarerindi.
Já, öllum auðsýndi hann kærleika, einnig óvinum sín-
um, og bað fyrir þeim. Hámark þeirrar kærleiksþjónustu
var dauði hans. Meiri elsku hefir enginn en þá, að hann
leggur lífið í sölumar fyrir vini sína. Á krossi breiddi
hann út faðminn móti mannkyninu, sem negldi hann þar,
og sú mynd boðar skýrar og máttugar en allt annað:
Svona elskar Guð þig heitt. Og sigur upprisunnar stað-
festir allt. Lofsöngur hennar fyllir himna himnanna:
Amen, amen. Innsti kjami tilverunnar hefir birtzt. Ljós.
Líf. Guð er kærleikur.
Og kærleiki hans frelsar frá böli og synd, öfund, óvild,
tortryggni, hatri, öllu, sem hrjáir veröld vor mannanna.
Vitandi eða óafvitandi þyrstir því mannheiminn eftir krist-
indómi, — kristindómi, sem boðaður er í lífi og verki,
þjónustu, fóm, píslarvætti. Sú er ein lækning við hans
óteljandi meinum.
Svo er vissulega einnig með vorri þjóð. Oss brestur ein-
ingu og samstillt tök í þjóðmálum. Vér skiptumst í harð-