Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 14

12
KIRKJURITIÐ
söguþori. Sannleikurinn er ekki neitt samningsatriði og
verður aldrei. En kærleiki kristindómsins verður að ríkja
í kirkjunni, svo að vér höfum ráð á því að vera ósammála
um ýmis atriði. Þá verður einnig eining um það, er mestu
varðar, að Jesús Kristur sé ljós heimsins, ljós kærleikans,
sonur Guðs og frelsari mannanna. Kirkja vor haggast
hvergi, ef vér fyrir Guðs náð breytum eftir postullegu
boði kristindómsins: Allt hjá yður sé í kærleika gjört.
Það er skylda vor jafnt við kirkjuna sem þjóðina.
Ef vér yfirleitt hvert og eitt vermdumst við Ijós kær-
leikans, myndi þróttur vor og lífsgleði öðlast mikinn
þroska. Ósátt við aðra og þungur hugur til þeirra er eins
og helköld hönd grípi um hjartað. Jafnvel í miðju „Faðir
vori“ verðum vér að hika eða hætta við framhaldið: Svo
sem vér og fyrirgefum vorum skuldunautum. Það getur
vel verið, að vér höfum orðið fyrir þungri reynslu af
mannlífinu, að vinir hafi t. d. brugðizt oss, vinátta þeirra
hafi staðið jafn lengi og þeir hafi haft eitthvert gagn af
oss og aldrei í rauninni verið annað en blekking og leikur.
En erum vér viss um, að vinátta vor hafi aldrei verið
sama marki brennd. Og hvað sem því líður: Hvað er allt,
sem aðrir hafa brotið gegn oss, í samanburði við það,
sem vér höfum syndgað gegn Guði? Hégómi. Ekki neitt.
Skuldugi þjónninn, sem skuldar konungi sínum 40 millj-
ónir króna og fær fulla uppgjöf, má ekki ganga rakleitt
til samþjóns síns, grípa fyrir kverkar honum og heimta
af honum 100 króna skuld. Látum ylinn frá fyrirgefningu
Guðs gagntaka hjarta vort, svo að af þvi leiði fyrirgefn-
ingarhug og kærleik til bræðra vorra og systra. Oflengi
hefir klakinn og frostið hert sig gegn hækkandi sól. Of-
lengi höfum vér burðazt með meingjörðir annarra. Rist-
um velgjörðir á marmara, en mótgjörðir á sand. Vörpum
af oss þungum, skaðvænum byrðum. Látum skuggana
skreiðast brott til fulls og alls fyrir nýárssólinni. Fögn-
um í friði og sátt og heilum huga ljósi kærleikans.