Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 20

18
KIRKJURITIÐ
og vakti yfir túninu og hafði bækur hjá sér, vera meðal
yndislegustu stunda ævi sinnar. Einveran, kyrrðin og nátt-
úrufegurðin hafði djúpstæð áhrif á hann. Honum varð
það brátt ljóst, að til var annar heimur en heimur hins
iðandi athafnalífs, sem hann þekJcti svo vel, — og að sá
heimur var einnig girnilegur til fróðleiks. Ég hygg, að á
þessum einverustundum hafi skapazt hjá honum viljinn
til lærdóms og þekkingar. En hvort hann hefir strax ver-
ið einráðinn í því, að hvaða marki skyldi keppt, er hann
fór að heiman til náms, skal ósagt látið. Þó er mér nær
að halda, að svo hafi verið, en alltaf hafi samt undir niðri
vakað vonin um það, að þótt hann gengi „langskólaveg-
inn“ sem kallað var, þá mundi hann ekki með öllu þurfa
að snúa baki við sjónum með útgerð og athafnalífi, — og
þá von sína og ósk fékk hann í rauninni uppfyllta.
Um námsferil séra Stefáns get ég verið fáorður. Um
hann er víða hægt að fá upplýsingar. Er öllum kunnugt,
sem eitthvað til þekkja, að hann var óvenjulega glæsi-
legur. Hann varð stúdent í Reykjavík 30. júní 1896, með
1. ágætiseinkunn, og kandídat í guðfræði við Prestaskól-
ann 24. júní 1899, einnig með 1. ágætiseinkunn. Má af því
öllum Ijóst vera, hvílíkur afburða námsmaður hann hefir
verið. Gáfur hans voru fljúgandi skarpar og minnið næmt
og óvenju trútt og gott.
Einhverjum kann að virðast sem séra Stefáni hafi eigi
orðið alls kostar eins mikið úr gáfum sínum eins og efni
stóðu til og hinn glæsilegi námsferill hans ber vott um.
Manni með slíkar gáfur og námsafrek hefði átt að vera
opin leið til hinna æðstu og virðingarmestu embætta, —
og mér er reyndar líka kunnugt um, að hann átti þess
kost. Ég er ekkert hræddur um, að hann hefði ekki skip-
að hvern þann embættissess sem var með hinni mestu
prýði. Það kann að vera, að hann hefði orðið þjóð sinni
að meira liði í einhverju öðru embætti, því að áhrifa
sveitaprests, þótt góður sé, gætir allajafna ekki ýkja langt
j