Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 22

20
KIRKJURITIÐ
hverfa þar og verða áhrifalaus. Verða aðeins einn af fjöld-
anum, áhrifalaus eða áhrifalítill. Og þá voru skiptin fyr-
ir hann persónulega til hins verra.
Ef rekja ætti nákvæmlega starfssögu og embættisrekst-
ur séra Stefáns, yrði það all-langt mál. Hér verður því
aðeins „stiklað á stóru“. — Honum voru veittir Vellir í
Svarfaðardal 27. ágúst 1901, og þangað var hann vígður
22. sept. sama ár. Völlum þjónaði hann til fardaga 1941.
Það, sem einkenndi allt starf hans, var trúmennska og
skyldurækni. Hann lét eigi óveður, illa færð né vegleysur
aftra ferðum sínum, og eru mörg dæmi þess, að hann
legði all-djarft á, — og stundum djarfara en ástæða var
til. Þetta blessaðist þó oftast, — en í einni messuferð varð
hann þó fyrir áfalli í stórhríð og vonzkuveðri, og beið
þess aldrei bætur að fullu. Hann var góður ræðumaður,
bæði á stólræður og tækifærisræður. Raddmaður var
hann ágætur og vel söngvinn. Hann hafði yndi af öllu
því, sem fagurt var, og næmt auga fyrir því. Hann var
stórbrotinn höfðingi og hafði rótgróna andúð á öllu því,
sem lágkúrulegt var og lítilmannlegt. Gætti þess mjög í
starfi hans. Sérstaka rækt lagði hann við barnafræðslu
og fermingarundirbúning, og mun hafa verið mjög laginn
við það, enda mun honum ætíð hafa þótt gaman að vera
með bömum og unglingum. Margar skemmtilegar myndir
eiga sóknarbörn hans af honum, þar sem hann ærslaðist
og lék sér með smábömum. Þótt hann væri alla tíð virðu-
legur embættismaður og háttvís, gat hann tekið innileg-
an þátt í leikum smábama og orðið einn þeirra. Einn
fylgdarmaður hans hefir sagt mér þá sögu, að eitt sinn
sem oftar fylgdi hann honum í messuferð. Veðurútlit var
ekki gott, og hafði séra Stefán orð á því, að bezt væri að
flýta förinni sem mest þeir mættu. Á heimleiðinni var
hann beðinn að skíra barn á bammörgu heimil. Að skím-
arathöfninni lokinni fór fylgdarmaðurinn að tygja sig til
ferðar og hraðaði sér, eins og um var talað. Að öllum
undirbúningi loknumu kom fylgdarmaðurinn inn í bæ til