Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 28

26
KIRKJURITIÐ
vanda: „Það sem þér viljið, að mennirnir geri yður, það
skuluð þér og þeim gera.“
Tvímælalaust má ætla, að á kirkjunni hvili fyrst og
fremst sá vandi að flytja þennan boðskap. Má því öllum
vera ljóst, að kirkjan gegnir hinu æðsta og helgasta hlut-
verki, sem um er að ræða á jörðu hér, þ. e. að leiða mann-
kynið inn á braut farsældar og friðar. Hitt er ef til vill
ekki öllum jafn ljóst, hversu mikið átak þetta er og hversu
mikinn styrk kirkjan þarf til að inna af hendi skyldur
sínar. Hér nægja engar vangaveltur. Hér nægja engar
fundarsamþykktir kirkjuleiðtoga, og sízt fundarsamþykkt-
ir, sem ekkert er gert með. Hér nægir ekkert nema sterk
og ákveðin átök, sem marka djúp og varanleg spor í hug-
arfar manna.
Þar sem kirkjan verður að skoðast merkasta stofnun
hvers þjóðfélags, má það heita næsta undarleg ráðstöfun
að ætla, að það sé bjargráð við þjóðina að fækka þjónum
kirkjunnar. Er það ekki að bjóða ógæfunni heim?
Ein aðalleiðin, sem kirkjan fer til að útbreiða boðskap
sinn, er að kalla fólkið til tíða, fá það til að ganga í
Guðs hús og syngja drottni lof og dýrð. En allir vita,
hversu misjafnlega það gengur. Raunin er sú, að fjöld-
anum lætur betur að sækja aðrar samkomur. En þegar
mót blæs, verður að Herða róðurinn. Og ef ekki dregur
að landi, verður að leita nýrra hafna. Kirkjan verður án
afláts að leita að nýjum leiðum, ef þær eldri bregðast,
til að laða fólkið til sín. Hún verður að kalla til þess
þeirri röddu, sem líklegast er að það heyri. Undan þeirri
skyldu má enginn leiðtogi kirkjunnar skorast, ef hann á
annað borð elur þá trú í brjósti, að nokkuð sé í húfi.
Þeir, sem eru í heiminn bomir fyrir og um síðustu alda-
mót, hafa lifað meiri breytingatíma en nokkur önnur kyn-
slóð hér á landi. 1 því sambandi má vekja athygli á þvi,
að allt hefir verið breytingum háð, nema hinar Tár'kju-
legu athafnir. Þær hafa staðið í stað.
Hér verður lítt farið út í að benda á tillögur í þessu