Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 29

SYNGIÐ NÝJAN SÖNG
27
efni. En að hinu má spyrja: Er engin ástæða til þess að
kirkjan hagi að einhverju leyti starfsemi sinni eftir eðli
hvers tíma? Getur hún ekki að öðrum kosti orðið að eins
konar nátttrölli, sem eftir situr, þegar meginþorri manna
er genginn fram hjá? Er ekki hið forna messuform of þung-
lamalegt fyrir nútímamanninn? Varla er nokkur svo fast-
heldinn á foma siðu, að hann vilji fórna sálarheill nokk-
urs þeirra vegna. Ég held, að það sé í fyllsta máta kominn
tími til þess að kirkjan láti syngja nýjan söng.
Leiðtogum og unnendum kirkjunnar ber að vaka yfir
hverju því, sem horfir til heilla. Og þess er vert að minn-
ast, að eftir engu má bíða, þar til sértrúarflokkar hafa
stækkað söfnuði sína á kostnað kirkjunnar. Margir for-
ingjar þeirra flokka eru svo heitir í andanum og fund-
vísir á leiðir til að laða fólk til sín, að kirkjan má gæta
sín, einkum nú á þessum órólegu og viðsjárverðu tímum.
Til þess að forða frá slíku, þurfa leiðtogar kirkjunnar að
knýja enn fastar á dyr hvers einasta mann og vera brenn-
andi í andanum.
I þessu sambandi vakna meðal annars þessar spurning-
ar: Verða engar nýjar leiðir fundnar til þess að laða fólk-
ið að kirkjunni, og hvernig má gera messumar áhrifa-
nieiri og söfnuðinn virkari þátttakanda í messugerðinni?
Einn stærsti liðurinn í hverri messugerð er söngurinn.
Veltur því eigi á litlu, hvernig hann fer fram. Hin síðari
ár hafa verið stofnaðir kirkjukórar víða um land. Ber að
þakka þá miklu fórn og það mikla starf, sem á þann hátt
hefir verið unnið í þágu kirkjunnar. En kirkjukór er ekk-
ert lokatakmark, heldur aðeins áfangi. Lokatakmarkið er
almennur safnaðarsöngur, þar sem hver einasti kirkju-
gestur situr með sálmabók og syngur. Vitanlega hafa ekki
allir söngrödd. En þeir, sem enga eiga, syngja þá bara með
vörunum. „Guði sé lof, hún syngur svo falskt“, sagði
sænski biskupinn. Hún söng, þótt röddina vantaði. Jafn-
vel sálmabók í hendi og sálmalestur getur haft sína þýð-
ingu.