Kirkjuritið - 01.01.1952, Qupperneq 37

ÞJÓÐFÉLAGSVANDAMÁLIN OG KIRKJAN 35
hylmingu. Þann veg mætti lengi telja. Það má bera brigð-
ur á þetta og koma með afsakanir, eu staðreyndimar eru
margar og þeim verður ekki haggað. Og vér megum aldrei
taka afsakanir gildar né láta þær villa oss sýn. Vér verð-
um að líta á mennina og ástandið eins og það er í raun
og veru og missa aldrei sjónar í starfi voru og viðleitni
á takmarkinu, sem stefna ber að. Takist oss það trúlega,
hygg ég, að vér komumst að þeirri raun, að einmitt í
þessu huglœga ástandi, er ég vil nefna svo, er falið höfuð-
vandamál vorra daga. Þaðan koma sýklamir, sem eitra
þjóðarlíkamann, vaida illvígum deilum og spilla uppeldi
°g góðum siðum. „Ég geri landið að auðn, af því að þeir
hafa brugðið trúnaði við mig, segir Drottinn". Þann veg
stendur skrifað í einu spámannsriti Biblíunnar. Er það
ekki einmitt þetta, sem vér gerum, að bregða trúnaði við
Drottin? Vissulega, því að það hugarfar, sem er í ósam-
ræmi við vilja Guðs, og sú breytni og framkoma, sem það
veldur, er trúnaðarbrot við föður vom á himnum. Lausn-
arorð nútímans er hugarfarsbreyting, eða á máli kirkj-
unnar, sinnaskipti — endurfæðing. Þjóðina skortir átakan-
lega samhug og drengskap, heiðarleika í orði og athöfn,
samúð, kristlund. Fyrir því er þjóðin sjálfri sér sundur-
bykk, óheilbrigður ofvöxtur á sumum sviðum þjóðlífsins,
en hún brennd marki vanþroskans á öðrum. Mörgum
greinagóðum mönnum þykir horfa til fullkominnar upp-
lausnar.
En hvaða máttur getur þá komið til bjargar? Hvernig
á að snúast við vandanum og leysa vandamálin? Við þeim
spurningum á ég ákveðið svar: Kristindómurinn er sá
máttur og aðeins hann. Það getur ekkert annað bjargað.
En hugarfarsbreyting er óhugsandi sem varanlegt bjarg-
ráð, nema þjóðin gangi í sjálfa sig, eins og glataði son-
urinn gerði, og snúi sér í auðmýkt og trú til skapara síns.
Nýlega birtist á prenti ritgerð eftir merkan mann, þar
sem þessi mál eru nokkuð rædd. Sjálfur telur hann sig
trúarveikan, þessi maður. En honum er það engu síður